این کتاب شامل ۵ داستان کوتاه از رومن گاری هست که در گذشته با اسم «پرندگان میروند در پرو میمیرند» با ترجمه‌ی ابوالحسن نجفی چاپ شده بود. در هر پنج داستان مفاهیم تنهایی، امید، عشق و ... رو میشه حس کرد که با درون مایه‌ی طنز به رشته‌ی تحریر در اومدن. من خیلی طرفدار داستان کوتاه نیستم ولی میشه گفت این مجموعه داستانهای جالب و جذابی داشت مخصوصا داستان آدم پرست که من بیشتر از همه پسندیدم یا داستان همشهری کبوتر که طنز داستان جلوه‌ی بیشتری داشت.ه
          

            باید تن داد به این که همیشه یک توجیه علمی می‌زنند تنگِ همه چیز. این‌جور موقع‌ها می‌شود پناه برد به شعر و شاعری، به رفاقت با اقیانوس، گوش سپردن به صداش، ایمان آوردن به رازهای طبیعت.
...
یک روز می‌آید که توجیه علمی شعر و شاعری را هم بگذارند روی میز و مثل یک عارضه‌ی ترشح داخلی درباره‌اش صحبت کنند. علم دارد با افتخار، همه‌جوره هوار می‌شود سرِ آدمیزاد.
...
درست است که علم پرده از اسرار جهان برمی‌دارد، روان‌شناسی موجودات را می‌کاود، ولی خود آدم هم باید بلد باشد کاری برای خودش بکند، دست و پا بسته نباشد، نگذارد باقی‌مانده‌ی خرده‌تخیل‌هاش را هم به زور بگیرند ازش.

از داستان  پرندگان می‌روند در پرو بمیرند