من این کتاب رو دو بار خوندم و هر بار بیشتر از قبل لذت بردم، کتاب با زبان روان و داستان های روزمره، سه نظریه مختلف ناظر به عدالت یعنی رویکرد بیشینه کردن رفاه (فایده گرایی)، رویکرد آزادی محور (لیبرالیسم) و رویکرد فضیلت محور رو بررسی می‌کنه و نقاط قوت و ضعف هر کدوم رو ارائه میده. مایکل سندل توی دوره ای که صحبت از رویکردهای فضلیت محور در عدالت و سیاست توی دنیا تابو حساب میشه نه تنها از اونها صحبت می‌کنه که اونها رو به عنوان یه الگوی مطلوب ارائه میده. آیا واقعا باید در دنیا به یه سری از امور مثل همجنسگرایی آزادی داد؟ آیا فروش اعضای بدن باید توی یه اقتصاد با مکانیسم بازار، چون تقاضایی براش هست باید آزاد باشه؟ سندل توی این کتاب به دنبال جواب دادن به این سوال‌ها و سوال های مشابهه.
جذاب ترین بخش کتاب برای من بخشی که درباره حقوق افراد صحبت میشه، آیا واقعا ما مالک استعدادهای خودمون هستیم؟ آیا میشه یه بهانه حقوق فردی جلوی تمام مباحث رفاهی و بازتوزیعی وایساد؟

خوندن این کتاب برای همه افراد مفیده و حتی اگر توی حوزه علوم انسانی هم فعالیت نداره باز هم خوندن این کتاب می‌تونه دیدش به مسائل اجتماعی و سیاسی رو باز کنه؛ خصوصا برای کشور ما که عموما افراد فقط با یه نوع ثابت و خشک که عموما هم تقلیدیه، به مسائل اجتماعی نگاه می‌کنن.
          

            کاش تمام کتاب‌ها این‌طوری نوشته شده بودن، روان و زیبا و سرشار از مثال‌های درست. این کتاب فقط درباره‌ی عدالت نیست، درباره‌ی اخلاق و سیاست و جامعه و حتی کنش‌های فرد به فرد آدم‌ها با همه. مایکل سندل بر اساس سه رویکردی که در رابطه با مسئله‌ی عدالت وجود داره، یعنی فایده‌گرایی، اختیارگرایی و فضیلت‌گرایی سعی می‌کنه موشکافانه استدلال‌های موافق و مخالف رو بررسی کنه و در نهایت نشون بده چه کم و کاستی‌هایی دارن. خیلی لذت بردم. فقط کاش این کتاب زمانی نوشته شده بود که ترامپ رئیس‌جهور آمریکا شد. خیلی عجیب‌غریب می‌شد همه چی.
          

            باور این‌که این کتاب تموم شد برام سخته. تقریبا مطمئنم که باید خودم رو راضی کنم در فرصتی با ذهن بازتر دوباره بخونمش و در هر بخش برای خودم یادداشت بنویسم. الان هم‌چنان یک پرسش بزرگ در ذهنم وجود داره که برای عادلانه‌تر شدن جوامع مدنی چه کاری باید کرد و چه رفتار و رویکردی تعارض کم‌تری ایجاد می‌کنه؟ آیا باید باورهای فضیلت‌گرایانه و «اصول زندگی خوب» رو وارد قضاوت‌هامون کنیم؟
چیزی که الان می‌دونم اینه که نمی‌تونم فایده‌گرایی رو محترم بشمارم و بگذارم حقوقم به دلیل خوشایند و لذت گروهی بزرگ‌تر نقض بشه، از طرفی در مواردی نمی‌تونم بپذیرم آزادی‌هام تحت عنوان اصول اخلاقی زندگی خوب از دیدگاه سنت و دین، محدود بشه. اما سوالی که همواره کتاب برام باقی گذاشته اینه که مرز داشتن آزادی و پیروی از اخلاق در جامعه مدنی کجاست؟ آیا یاید ارزش هر کار مشخص بشه و یک هدف برای اون تعیین بشه یا نظام ارزش‌گذاری هم نوعی بی‌عدالتی رو به جا می‌گذاره؟