چند سال قبل با یک نویسنده آشنا شدم که قرار بود با هم مرتبط باشیم برای کاری. آدم خوبی بود ولی آبمان توی یک جوب نمی‌رفت. همین شد که یک به دو نرسیده رابطه از هم گسست. آقای زنورکو عجیب من را یاد آقای نویسنده می‌انداخت و دیالوگ‌های لارسن گاهی خودم را یادم می‌انداخت و شیطنت‌هایش سر کیفم می‌آورد.
جدا از این قرابت شخصی، شخصیت‌های دقیق و تمیز، دیالوگ‌های زبردستانه که ذره‌ای به بیانیه‌دادن نزدیک نمی‌شد و در عین‌حال عمیق و دقیق احساسات شخصیت را می‌شکافت، غافلگیری‌های درست و به‌موقع و تناقض دو نگاه زنورکو و لارسن درباره‌ی عشق و دوست‌داشتن فوق‌العاده بود.
امروز داشتم به همکارم می‌گفتم: اشمیت توی ذهنم شبیه توصیفاتی است که توی کتاب‌ها از سقراط خوانده‌ایم. بین قصه‌ها راه می‌رود. بی‌پروا به چالش می‌کشد و فلسفه‌ورزی‌اش را خیلی نرم در دهان شخصیت‌ها می‌گذارد.

جایی از قصه انگار اشمیت خودش را و زیست نویسندگی‌اش را به چالش بکشد، از زبان زنورکو می‌نویسد:  «به نظرم واسه این ادبیات رو مراد خودم کردم تا دیگه به خودم زحمت زندگی‌کردن ندم.»
این حرف شاید از دهان زنورکو راست باشد ولی درباره‌ی خود اشمیت نه. نوشته‌های اشمیت گواهی می‌دهند که زحمت قصه‌کردن زندگی را خیلی کشیده.
          

            از اشمیت خوشم میاد. فک می‌کنم هیچ‌وقت کاملا نخواهم فهمید چی داره میگه اما با این‌حال خوندنش مث یه نسیم خنک زیر پوستمه. که همزمان هم بهم احساس خوبی میده هم قلبم رو می‌فشره و اشکمو درمیاره. خیلی خوشحالم که یه نویسنده دیگه پیدا کردم که حرفاش اون حس خوب کتاب خوندن رو که مدت‌هاست احساس نمی‌کنم بهم میده. خیلی خیلی از کتاب‌هایی که درباره انسان‌ها می‌نويسن خوشم میاد و خیلی خیلی بیشتر از اونهایی که درباره‌ی عشق می‌نويسن. خوشحالم که با کتاب‌ها می‌تونم عشق رو احساس کنم. چشمام همچنان پر از اشکه و نمیدونم دیگه چی باید بنویسم. من کتاب‌ها رو به‌خاطر همین اپسیلون احساسات نابی که تجربه می‌کنم، دوست دارم. میخوام تا زنده‌م اشمیت بخونم. 
          

            اشمیت برایم جزو آن دسته از نویسندگان است که بدون هیچ شکی و با اعتماد صد‌در‌صد سراغ کتاب‌هایش می‌روم. آن‌قدر به توانایی‌اش در توصیفات خوب و به کار گرفتن ذهن خواننده ایمان دارم، که ناخودآگاهم راه رهایی از خستگی و آشفتگی امتحاناتِ تمام نشدنی را اشمیت‌خوانی تشخیص می‌‌دهد و زمانی به خودم می‌آیم که بیش از نیمی از کتاب را خوانده‌ام.

نویسنده‌ای نامدار به نام زنورکو که جایزه‌ی نوبل ادبی را گرفته است، تنها در جزیره‌ای در دریای نروژ زندگی می‌کند. او شدیدا مردم‌گریزانه به زندگی خود ادامه می‌دهد و به هیچ وجه راضی با دیدار با هیچ فرد و روزنامه‌نگاری نمی‌شود. اما فردی به نام لارسن که خود را روزنامه‌نگار معرفی می‌کند بالاخره موفق می‌شود با او دیدار کند تا در مورد آخرین کتاب او که به موضوعی کاملا متفاوت پرداخته، صحبت کند. بیست کتاب قبلی زنورکو در مورد مسائل فلسفی بودند ولی او به یک‌باره در کتاب بیست‌و‌یکم از عشق حرف می‌زند و سروصدایی عظیم بر پا می‌کند. نوای اسرارآمیز نمایشنامه‌ای در یک پرده است که به بازی بی‌رحمانه‌ی موش و گربه‌‌ای تبدیل می‌شود و رابطه‌ مرموز بین این دو فرد را با فراز و فرودهایی به جا و غافل‌گیرکننده به تصویر می‌کشد.


          

            در وصف این نمایشنامه باید بگم اشمیت شما را تا پایان می‌کشونه و بعد یک سطل آب یخ روی سر شما خالی میکنه و تا به خودتون مسلط میشید دوباره و دوباره این کار را تکرار میکنه.
این کتاب اولین نمایشنامه‌ای بود که از اشمیت خوندم و به تنهایی برای اینکه طرفدار این نویسنده بشم کافی بود.
نمایشنامه را بخونید و کشف کنید رازی که سالها سر به مهر مونده چی بوده.
حتی به نظرم این کتاب به مذاق خواننده‌ی پلیسی و جنایی خواندن هم خوش خواهد اومد چون به دنبال کشف راز نامه‌ها راهی خانه ای در جزیره ای دور افتاده میشید.
          

            حتی نمی تونم چند خط از چیزهایی که زیرشون خط کشیدم و جمله هایی که تکرارشون می کردم زیرلب رو به عنوان ریویو بنویسم!
فقط-با خوندن این و یادآوری مهمانسرای دو دنیا- احساس می کنم که باید زندگیم رو اشمیت بخونم، اشمیت بخونم، و اشمیت بخونم...


+یازده آذر، درراه، کنار شیشه ی قطار که یکریز باران می خورد-و زردونارنجی های بکر پاییز را پشتش داشت- خوانده شد. 

ممنون از شقایق برای هدیه ش. :)