کتاب روایت سال‌های اول حکومت طالبان در افغانستان است، یعنی حدودا نیمه دوم دهه 70 شمسی و بیان کننده مشکلاتی است که این حکومت برای مردم افغانستان به وجود آورد.
 در این کتاب فهمی هویدی دو سفر خود را به افغانستان در این دوران توصیف می کند. اگر کتاب جانستان کابلستان آقای امیرخانی را خوانده باشید حدودا با کشور افغانستان و مردمانش آشنا هستید. حالا در این کتاب شاهد رنج های بیشتر مردم افغانستان از زبان فهمی هویدی هستید.

البته کتاب به یک ویراستاری مجدد نیاز دارد.
          

            آقای فهمی هویدی یک ژورنالیست سنی مذهب لیبراله که طی دو سفر به افغانستان دیده های خودش رو از طالبان و شیوه حکومتشون نوشته.
توصیفات آقای هویدی از افغانستان قبل از طالبان و حین حکومت طالبان  کامل و قابل تامله. آقای هویدی فضای اجتماعی و ناهنجاری هایی رو که زمینه حکومت طالبان بوده منعکس کرده و به خاطر نگرش مذهبیش به وضوح اوضاع فرهنگی-اجتماعی قبل از طالبان افغانستان رو خیلی تاسف بار می دونه. ریشه های فکری حکومت طالبان رو هم خوب می شناسه و منتقد اون ها نیست، بلکه منتقد ناپختگی و عملکرد نادرست طالبانه. به هرحال تصویرش برخلاف عموم تصویر ها که یک مشت خشنِ بی کله و یک کشور داغون رو نشون میدن، تصویر منطقی و واقع گرایانه تریه. 
هویدی به نقش پاکستان توی تقویت طالبان اشاره کوتاهی کرده. 
یکی از جالب توجه ترین بخش های کتاب برای من داستان خراب شدن مجسمه های بامیان بود.فهمی هویدی توی این قسمت تمام متغییرهای مسئله رو در نظر گرفته؛خواستگاه قومی طالبان، رفتار دول خارجی با طالبان و اعتقادات طالبان درباره بت. روایت هویدی از قضیه مجسمه های بامیان به نظرم خلاصه ای از دیپلماسی و عملکرد طالبانه. 
طالبان رو  هم مثل هر پدیده انسانی دیگه ای باید شناخت. ریشه هاش رو، رفتارش رو، شیوه ش و تفکراتش رو باید درک کرد و بعد درباره‌ش قضاوت کرد. غلط ترین راه قضاوت یک پدیده انسانی اینه که از همون اول بهش برچسب بزنیم و نخوایم نزدیکش بشیم. طالبان، داعش، هیتلر، بالفور، استعمارگرهای انگلیسی و روسی همه و همه انسان بودن و رفتارشون قابلیت تکرار توسط انسان یا انسان های دیگه رو داره پس خوندن این جور کتاب ها برای دور موندن از این دسته تفکرات ویرانگر لازمه. از این جهت از این کتاب خیلی راضی ام، چون طالبان رو به مثابه نوعی از تفکر و نوعی از انسان دیده و تحلیل کرده.