یک داستان عاشقانه بشدت سطحی و بی معنی!
عشق بین یه پسر بچه 17 ساله و یک دختر بچه که آخرش هم به چیز خاصی نرسید.
        

          داستان عاشقانه خوبی داشت شخصیت نگین رو خیلی دوست داشتم پیشنهاد می کنم بخونید🙃
        

          داستان شب صورتی از اشتباهی در یک شب آغاز می‌شود که پس از آن دنیای سینا رنگ صورتی به خود می‌گیرد. احساسی که ناخواسته و ناگهانی تمام وجودش را پُر می‌کند و او نمی‌داند چیست.
داستان درباره‌ی «عشق» است، احساسی که هم می‌تواند تو را به خدا برساند، هم به قعر چاه ویل!
احساسی که باید مدیریت شود تا به جای راه، سر از بیراهه در نیاوری.
احساسی که هم می‌تواند سوخت موتور فعالیت‌های تو باشد، هم عامل افسردگی و خمودگی و بی‌حالی.
این رمان را با همه‌ی خودمانی بودنش دوست داشتم و به همه پیشنهاد می‌کنم.
        

          به نظرم داستان باید از زمانی شروع می شد که نگین و سینا با وجود عشق بین شون ، تصمیم گرفتند چندسال صبر کنن تا بعد باهم ازدواج کنن. 
کتاب که تموم شد با خودم گفتم دیگه راه حل از این بدتر میشد مگه😅
و سینا گفت باشه چشم . پس من شور و هیجان و عشق و علاقه م رو میذارم تو صندوقچه م ، چندسال دیگه میام خدمتتون. پایان
        

          بالاخره تمومش کردم.فضای رمان به نظرم خیلی ساده و صمیمی بود و مخاطب خیلی راحت میتونه با شخصیت ها و داستان ارتباط برقرار کنه، یه روایت عاشقانه ی نوجوانانه بود که در کنارش به شکل غيرمستقيم به مفاهیم دینی و مذهبی هم اشاره شده بود. به نظرم برای نوجوونا میتونه انتخاب خوبی باشه(:
        

          و عشق مدیریت می‌شود!
مناسب برای نوجوانان و بالاتر
        

          درست در یک لحظه اتفاق افتاد، عشق، از آن به بعد روزگارش صورتی بود.
داستان روان عاشقانه مذهبی مظفر سالاری، اینبار در زمان حال.
حیف این کتاب و دیالوگ های ناب شخصیت ها که تحت تاثیر صحافی ضعیف قرار گرفت! اونقدر ضعیف که در پایان داستان، کتاب از کل منسجم تبدیل به جز پاره پاره شد!

        

          اگر نوجوونی درگیر یک ماجرای احساسی شده، احتمالا این کتاب یه کم دیدگاهش رو منطقی کنه، ولی به طور کلی فکر میکنم برای اغلب مخاطبین جذاب نیست.
        

          افسوس که آدمیزاد تا حالش خوبه قدر نمیدونه؛خودشو که گرفتار کرد اونوقت میفهمه آسودگی خیال و راحتی یعنی چی..
        

          ساده و روون و دوست داشتنی!:)
از اون دست کتاب هایی که دوست نداری بذاریش کنار.

        

          با وجود شناختی که از قلم آقای مظفر سالاری داشتم(رویای نیمه شب،دعبل و زلفا و ...)‌
انتظار یک رمان قوی داشتم..ولی خب شب صورتی اصلا اینطوری نبود!
روایت یک داستان عاشقانه کاملا سطحی که پایانش هم بازه..

قسمتی از کتاب:آدمیزاد یا خودمحوره یا خدا محور،یعنی یا خود بیمه یا خدا بین.آدم خودبین،از خود راضیه.همه‌رو فدای خودش می کنه؛برای همین همه ازش دوری می کنن.پرهیزگاری،شغل آدمای خدابینه.خدابین از خودبینی نجات پیدا می کنه.پرهیزگاری یعنی تمرین برای دوری از خود خواهی.اگه دیدی همه ازت بریدن،معلوم می شه که راهو اشتباه رفتی.باید برگردی تا اوضاع عوض بشه.شک نکن!
        

          مطالعه این کتاب در تاریخ 1398/05/13 به پایان رسیده است.
        

          روایت داستان از یه شهر گرم و دوست داشتنیه که تفاهمی با زندگی دودآلود شهرهای امروزی نداره. برای نوجوون‌ها‌ مناسبه. مقدار دیالوگ ها یه مقدار زیاد بود و حوصله ام رو سر برد. بر خلاف جلد کتاب که دخترونه است، داستان از زبان یک پسر دبیرستانیه.
        

          کتاب شب صورتی،کلیشه ای وارونه از سبک عاشقانه  مذهبی بود!یعنی به جای اینکه دختری عاشق برادر دوستش که دوست برادرش هم هست بشود،این بار پسری عاشق خواهر دوستش که دوست خواهرش هم بود می شد.شخصیت پردازی ها خیلی خوب بود اما قلم ضعیف بود.هر چه جلوتر می رفت قلم بهتر می شد و مفهوم های بیشتری را نشان می داد.در نوجوانی باید مواظب خودمان باشیم،با حسادت به جایی نمی رسیم،مشورت خواستن عیب نیست،وابستگی زیاد به یک نفر خوب نیست.چون با یک رفتار کوچک که به مذاقمان خوش نباشد،سخت آزرده می شویم.
من این کتاب را خواندم که خوانده باشم!
        

          ی رمان معمولی... بدک نیست.
        

          داستان گیرایی بود. ماجراهای عاشقی یک پسر نوجوان! موقع خواندنش آدم یاد برنامه های تلویزیونی می افتاد! همه چیز بی نهایت ساده و به دور از پیچیدگی خاص بزرگسالی بود. من که دوستش داشتم. 
شاید خواندنش را نشود به قشر نوجوان توصیه کرد، ولی به دانشجو چرا! برای دانشجو جذاب است
        

          این کتاب خیلی چیزا به من یاد داد 
اول اینکه زود قضاوت نکنم و کتابی رو صرفا به خاطر متفاوت بودن نصفه رها نکنم
دوم اینکه همیشه به خدا اعتماد کنم و جوری که اون میخواد رفتار کنم...

داستان درباره ی یه خانواده ی مهربون و همدله که کنار هم دیگه ماجرا ها و اتفاقات مختلفی رو به خوبی پشت سر میذارن 
میشه اسمش رو گذاشت یه رمان خوب و آموزنده مخصوص نوجوون ها(شایدم بزرگ تر ها!) 
نویسنده سعی کرده بود مفاهیم خوبی مثل احترام به بزرگتر،اعتماد و توکل به خدا،دوری از گناه،مشورت کردن،آشتی کردن،حفظ آبروی مومن،بخشیدن،صبوری و خیلی چیزهای دیگه رو تو داستان بگنجونه و موفق هم بوده. 
یه ویژگی خوبی هم که برای من داشت این بود که با شخصیت اصلی داستان یعنی سینا، هم سن بودم و تا حدودی احساسات و افکارش برام قابل درک بود 
در کل اصلا از خوندنش پشیمون نیستم 

تو نظرات دیدم بعضیا میگن پایان خوبی نداشت یا درباره ی عشق سطحی دوره ی نوجوونی بود و....
درحالی که من این برداشت رو کردم که اتفاقا نویسنده کاملا حال و هوای نوجوونی رو درک کرده و اتفاقا پایان خوبی هم داشت 
همیشه که نباید آخر همه ی قصه ها کلاغه به خونش برسه
یبارم باید نویسنده پایان رو یجوری بنویسه که ما خودمون تا ته داستانش بریم! 

        

          افسوس که آدمیزاد تا حالش خوبه، قدر نمیدونه! 
خودشو که گرفتار کرد، اون وقت میفهمه اسودگی خیال و راحتی یعنی چی!