ادوگاوا رانپو نویسنده ای متفاوت در ژانر جنایی است و معمولا فضاسازی های رازآلود و شخصیت پردازی های خاص و متفاوتش  موجب میخکوب شدن مخاطب می شود. اما مجموعه حاضر نبست به سایر آثار ترجمه شده  این به گمانم نویسنده ژاپنی(مارمولک سیاه، اتاق قرمز و شکار و تاریکی) ضعیف تر بوده و خبری از آن شگفتی ها و غافل گیری ها نیست.
          

            یه ذره برام خسته کننده بود اما دوسش داشتم. از نظر روانکاوی و نقد روانشناسانه واقعا کتاب خوبیه.محور اصلی داستان ها تقلیده.تقلید و آینه تو همه ی داستان ها نقش اساسی رو داره.انگار که نویسنده سعی کرده آدمی رو با وجود خودش روبرو کنه.داستان سوم یعنی "تست روان شناسی" کپی بدون تغییر جنایت و مکافات هستش و انگار که نقطه ی عطف کتاب هستش.وقتی خوندمش تعجب کردم که یعنی چی! حتی توصیف خیابون ها هم جوریه که انگار روسیه رو داریم میبینیم.توی داستان های بعدی متوجه قضیه شدم که چرا! نویسنده توی داستان جنایات مرموز که عنوان کتاب هم وام گرفته از این داستانه،کامل اندیشه ی نویسنده رو برامون روشن میکنه.خلاصه که نویسنده خیلی خوب تونسته مسائل روانکاوانه رو برامون به تصویر بکشه.
از خوندنش لذت ببرید و اگر دنبال داستان های خیلی جنایی میگردین(طبق تصورتون از رانپو) بدانید و اگاه باشید که زیاد راضیتون نمیکنه.
عنوان کتاب به انگلیسی Japanese tales of mystery & imagination هستش.همین برهانی است برای اینکه از کلمه ی imagination استنباط کنیم داستان ها طبق تصویر ذهنی جلو میره و آینه هم وسیله ای است برای تصویر ها و تقلیدی که انسان ها از خودشون درون این تصویر میبینن.
          

            جمال میرصادقی در کتاب عناصر داستان، داستان‌های ناحیه‌ای را معرفی می‌کند. رمان‌های ناحیه‌ای آنهایی هستند که در بستر مکانی اتفاق می‌افتد که ویژگی‌های مکانی و آداب‌ورسومش به‌طور مستقیم در داستان دخالت دارند و اگر آنها را از داستان بگیریم،‌ داستان بی‌معنی می‌شود. جنایات مرموز دکتر مرا را می‌توان تا حدی مجموعه‌ای از داستان‌های ناحیه‌ای به حساب آورد؛‌ داستان‌هایی که لباس‌های مردم ژاپن و باورها و سنت‌هایشان در تاروپود داستان تنیده شده است. همه داستان‌ها درون‌مایه‌ای رازآلود دارند و شما را در فضایی بین واقعیت و خیال قرار می‌دهند.
          

            بسم الله الرحمن الرحیم

و بالاخره اخرین کتابی که از ادوگاوا دم دستم بود رو تموم کردم.
* کف زدن حضار
کتاب پیش رو شامل شش داستان کوتاه بود.داستان های این کتاب رو در حد متوسط ارزیابی می کنم و به جز آخرین داستان که خیلی به نظرم وحشیانه اما به جا اومد باقی زیاد نتونستن احساسات یا تعجبم رو بر بیانگیزند.
برعکس باعث میشدن خندم بگیره. در این کتاب جنون متفاوت از کتاب های دیگه ی ادوگاوا به چشمم اومد. سطحش کمتر بود( به جز داستان آخر ). 
عــــــــه یادم اومد، از یه داستان دیگه هم خوشم اومد راستی.
به نظرم نظریه جالبی رو مطرح کرد( داستان یکی مونده به آخر) و خب پیش خودم فکر کردم اگه میشد امتحانش کرد چه فاجعه ای که پیش نمی یومد.
در کل نویسنده خیلی اصرار داشت بر علم روانشناسی تکیه کنه و خب همین خیلی داستان هاش رو لوس کرده بود. ترجیح می دادم دست به نیروهای ماورا الطبیعی بزنه تا بخواد اویزون علم روانشناسی بشه.

پ ن1: ترجمه خوب بود ، راضی بودم.
پ ن2: این کتاب در کل از دید من متوسط بود، برای وقتای مناسبه که دارید یه کتاب سنگین می خونید و دلتون یه داستان سبک میخواد خوبه.
          

            رانپو در این مجموعه هم مثل اتاق قرمز سیاهی‌های اعماق درون آدمی را در فضایی هراس‌ناک به نمایش می‌گذارد
طبیعتا کارش یادآور ادگار آلن پو است و در هر داستان ایده و طرح متفاوتی را پیش رو می‌گذارد و با یکی از پلیدی‌های درون آدمی داستانش را پیش می‌برد.
فضاپردازی خوب، مکان‌پردازی فوق‌العاده و بهره گرفتن از تاریکی‌ها و ترس‌های ملهم از فضا، باعث شده کهنگی یا سادگی ایده محوری برخی داستان‌ها بی‌اهمیت باشد و نهایتا تجربه دلچسبی از خواندن پیش روی مخاطب بگذارد