در واقع، چهار و نیم!
خوندن کتاب ناکامل/ناعالی (!) از نویسنده ای که دوستش دارم برام ناامیدکننده ست. حداقل موقع خوندن نیمه ی اول کتاب این احساس ناامیدی رو داشتم. ولی نیمه ی دوم می تونه حتی 5 ستاره بگیره.
چیزی که توی نوشته های دیوید سداریس منو می خندونه لحن جدی و بی تفاوتشه، مثل آدمی که جوک می گه و همه رو از فرط خنده به حال مرگ می ندازه اما خودش لبخند هم نمی زنه. این طور به نظر میاد که دیوید سداریس بیشتر برای خندوندن به دنیا اومده تا خندیدن، و همینه که نوشته هاش رو دوست داشتنی می کنه.
          

            یا من دیشب کم حوصله بودم، یا نیمه ی دومش واقعا از نیمه ی اولش بهتر بود :)
در هر حال، اوایل کتاب، از داستان سوم به بعد، تمایلی به ادامه‌ی کتاب نداشتم، اما الان ناراحتم که تمام شده. 
بارک الله پسر، بخند کوکابورا، اوباما،ددرک جغدهای فهیم، شماره‌ی دو برای بردن، زباله، و هر روز پشت سر هم فوق العاده بودن.
          

            برای من، طنز خوب، طنزیه که نویسنده روایت می‌کنه، حرف‌هایی برای گفتن داره، احیانا نقد می‌کنه، حتی مجازه کنایه بزنه، اما عصبانی نیست، لجش نگرفته، برای خنده‌ گرفتن از من زور نزده. نویسنده طنزنویس خوب از نظر من یله داده رو مبل تک‌نفره، با لذت به  سیگارش پک می‌زنه و انگار که داره واسه همساده‌ش یه چیزی تعریف می‌کنه، می‌نویسه.
ساده و خنک و ناز و آروم.
بله پرتقال من.
استادبزرگ این نوع طنزنویسی از نظر من جناب یاروسلاو هاشک است در شوایک.
و بله، چند پله پایین‌تر، خیلی پله پائینتر، دیوید سداریس.
حین خواندن این اثر لبخند ملایمی رو لب آدمه.
          

            مجموعه ای  از بیست و خورده ای مقاله ی طنز انتقادی اجتماعی اخلاقی که به جز دو تاشون باقی همه برش های از زندگی شخصی خود سداریس بودن .در مقایسه با "بالاخره یک روز قشنگ حرف می زنم" بهش سه ستاره دادم.
نکته جذاب کتاباش به نظرم رک بودن بیش از اندازه و افاده ای نبودنشه .همین که با طنز جذاب خودش ،خودش و نزدیک ترین آدماشو و یا حتی کشور خودش و .باقی کشورها رو به گند می کشه و با خاک یکسان می کنه.اونم فقط با یک کلمه یا یه جمله ی سه چار کلمه ای
تمرکز بیشتر مقالات این کتاب رو سفرهاش و تجاربش از کشورهای دیگه بود تا زندگی خانوادگی.