یادداشت Sh M

                در واقع، چهار و نیم!
خوندن کتاب ناکامل/ناعالی (!) از نویسنده ای که دوستش دارم برام ناامیدکننده ست. حداقل موقع خوندن نیمه ی اول کتاب این احساس ناامیدی رو داشتم. ولی نیمه ی دوم می تونه حتی 5 ستاره بگیره.
چیزی که توی نوشته های دیوید سداریس منو می خندونه لحن جدی و بی تفاوتشه، مثل آدمی که جوک می گه و همه رو از فرط خنده به حال مرگ می ندازه اما خودش لبخند هم نمی زنه. این طور به نظر میاد که دیوید سداریس بیشتر برای خندوندن به دنیا اومده تا خندیدن، و همینه که نوشته هاش رو دوست داشتنی می کنه.