جنگ و صلح، کتابی که نیاز به معرفی نداره، کتابی فاخر پر از غرور ملی.
حدود 45 روزی خوندنش طول کشید و تقریبا توی این مدت با این کتاب و شخصیت هاش زندگی کردم و انگار توی داستان بودم. تولستوی توی این کتاب شرح جنگ های روسیه با ناپلئون بناپارت رو ضمن داستان هایی از چند خانواده که مستقیما درگیر جنگ بودن، نوشته. حتی خواسته بررسی کنه چرا این جنگ اتفاق افتاده و چه عواملی دخالت داشتن توی این لشکرکشی ها!
کتاب پر از توصیفاته، توصیف عمارت ها، مهمونی ها، صحنه های جنگ و ... همینطور پر از غرور و حس میهن پرستیه، مخصوصا وقتی توی قسمت های جنگ به توصیف سربازها و صحنه های مبارزه میپردازه... فک نمیکردم داستان انقد برام جذاب باشه، حتی صحنه های جنگ خیلی منو جذب میکرد و کتاب رو توی ذهنم عینا می دیدم و میخوندم. بعد از خوندن جنایت و مکافات تصور میکردم جنگ و صلح هم به همون سنگینی باشه ولی اصلا اینجوری نبود، روایت داستانی کتاب منو همراهش خودش کرد و یکی از موندگارترین کتاب هایی شد که تا حالا خونده ام.
          

            «وقتی که سراسر زندگیت در برابر ابدیت لحظه‌ای بیش نیست چه جای آن است که خود را عذاب دهی؟»

📌جلد اول «جنگ و صلح» با نبر آسترلیز به پایان رسید و تصویر پایانی کتاب پرتره‌ای از ناپلئون بود که با تصور بخش زیادی از جوانان نواندیش روس متفاوت بود. مردی که برخلاف تصور پرنس آندره‌ی(نماینده قشر اشراف جوان و اصلاح‌طلب) هیچ ابایی از کشتار و خونریزی نداشت و از دیدن کشته‌شدگان جنگ پریشان نشد. جلد دوم اما با صلح شروع می‌شود و با زمزمه جنگی قریب به پایان می‌رسد.

🔸اگر سایه جنگ در جلد اول از همان شروع داستان محسوس بود، اینجا در جلد دوم دوره هفت ساله صلح شروع می‌شود و داستان هایی حول آن شکست و این صلح درمی‌گیرد. داستان هایی که به عمیق‌تر شدن شخصیت های اصلی کمک به سزایی می‌کند.

▫️ جذاب‌ترین بخش این جلد، آن جایی است که پرنس نیکلای رستف_که از سواره‌نظام ارتش روسیه و عاشقان تزار است_ طی عقد پیمان تیلسیت از دیدن اینکه ناپلئون اکنون همپایه تزار شده و تزار به رغم همه آن شعار ها و خون های ریخته شده با او گرم گرفته، دچار یاس و تردید می‌شود. این البته سرنوشت بیشتر رزمندگان جنگ های تاریخ بعد از اتمام جنگ است.
 اوج هنر تالستوی در این است که ابتدا وضعیت اسفناک بیمارستان ها و مجروحین جنگ را به تصویر میکشد و سپس بزم الکساندر با ناپلئون را به عنوان بی‌اعتنایی آشکار حاکمین به شعار های پیشین پیش چشم می‌آورد. شعار هایی که بهایشان را مردم عادی پرداخته‌اند.

♨️یک جذابیت دیگر این جلد روایت دقیق و بدیع آن از لژ های فراماسونری است.

🔹تنها خرده‌ای که می‌توان از این جلد گرفت سرنوشت پرنس آندره‌ی بعد از پایان جلد اول بود که می‌شد از آن برای ترسیم دقیق‌تر فرانسه و شخص ناپلئون استفاده کرد ولی تالستوی تمام تمرکزش بر روسیه است و قصدی برای روایت آنطرف میدان ندارد. البته این خرده‌گیری‌ها در برابر اثری به عظمت «جنگ و صلح» همچون ایراد های بنی اسرائیلی به نظر می‌رسد:)

▪️الحق که خواندن این کتاب شیرین‌ترین تجربه کتابخوانی‌ام تا به امروز بوده است. این کامل شدن مروری داستان و تعیین سرنوشت شخصیت‌ها بسیار لذت بخش است.انگار هنگام خلق «شام آخر» داوینچی تمام وقت کنار دستش نشسته‌ای و در جزئیات خلقش سهیم شده‌ای.

پایان جلد دوم.
پیش به سوی جلد سوم و حمله عظیم و معروف ناپلئون به مسکو...
          

            الان دیدم خوندن این کتاب 5 ماه و خورده‌ای طول کشیده! چه جونی کنده‌ام برای خوندنش! 
پنجاه صفحه‌ی آخر کتاب رسماً روده‌درازی بود و من بعد از خوندن ده پانزده صفحه از اون از خیر مابقیش گذشتم. سامرست موآم میگه موقع خواندن شاهکارهای بزرگ باید بدونیم که از کدام قسمت‌ها بپریم. خوب، در مورد این کتاب می‌تونم بگم که همه‌ی اضافات در آخر کتاب جمع شده‌اند و در میانه‌ی داستان مزاحم خواننده نمی‌شن. البته تولستوی اون وسط‌ها هم گاهی منبر می‌ره امّا اون‌ها گریزهایی هستند که داستان را جذاب‌تر می‌کنند و از سطح قصه‌ی بی‌اهمیت چند تا آدم از خیل میلیون‌ها آدم دیگه میارنش بالاتر.