از نظر من کتاب سراسر همزاد پنداری با افراد جامعه است، شخصیت های این نمایش نامه رو هر کسی می‌تونه درک کنه، آنقدر پیام های خلاقانه داخل داستان هست که حتی اسم شخصیت ها می‌تونه موضوعات جالبی رو به خواننده القا کنه چه برسه به اتفاقات داخل داستان...📝😊
مکالمه ها کامل و جذاب هستن...😉 قابل پیش بینی هست که چه رخ میدهد ولی باز سعی میکنید صحبت های بین دو شخصیت رو کامل بخونید و باهاشون روند نمایش نامه رو پیش ببرید...
بسی لذت بردیم 😍🌹
          

            آرتور میلر مقاله‌ای داره با نام «تراژدی و انسان معمولی» و من خوش‌شانس بودم که مقاله رو قبل از خوندن نمایشنامه خوندم. با وجود کوتاه بودن نوشته، از اون‌هایی بود که با خوندنش هیجان‌زده شدم و قطعا زبان زیبای میلر در این حس من بی‌تاثیر نبود. برای همین دعوت می‌کنم که اصلِ خود مقاله‌ی میلر را بخوانید.
میلر  این‌طوری شروع می‌کنه که در زمانه ما تراژدی‌ها بسیار اندکند. دلیلی که دیگران برای این امر متصور شدن اغلب اینه که دیگه پادشاهان و انسان‌های بلندمرتبه‌ی بزرگی نداریم که حمله‌ی قهرمانانه‌ای به زندگی داشته باشند. با این حال در ادامه بیان میکنه که ما در عصرِ پساروانکاوی زندگی می‌کنیم. حالا در این عصر می‌دونیم که به افراد بلندمرتبه و قهرمانان اسطوره‌ای، دقیقا می‌تونیم همون فعل و انفعالات روانشناختی‌ای رو نسبت بدیم که به انسان‌های معمولی. تمامِ تحلیل‌های روانشناختیِ «ادیپوس» و «اورستس» و بقیه تراژدی‌ها را میشه به تمام نوع بشر تعمیم داد.
از طرفی میلر «احساس تراژیک» رو ناشی از برانگیخته شدن حس خاصی در ما میدونه، بودن در محضر شخصیتی که برای حفظِ شان و کرامت شخصی‌اش (یا به بیان خودش: his sense of personal dignity) حاضره کل زندگی‌اش رو فدا کنه. این رو میشه در «هملت»، «مده‌آ»، «مکبث» و .... دید که در پسِ زمینه این‌ها، شخص برای به دست آوردن جایگاهِ عادلانه‌اش در زندگی در تلاشه.
میلر در ادامه از این میگه که تراژدی میتونه چارچوبی از جهان بیرون رو به ما نشون بده که ما رو محدود میکنه و به نوعی آزادی ما رو در بند میکشه. تراژدی توانایی به پرسش کشیدن این حصار و محدودیت رو داره، توانایی پرسش از این‌که آیا حقیقتا جهان و جامعه‌ی اطرافمون چنان‌که فکر می‌کنیم غیرقابل تغییر هستن یا امکانی از تغییر وجود داره. در اعماق هر تراژدی چیزی نهفته است که باعث به لرزه در آمدن وجودمون در مواجهه با اون میشه: ترسِ روبرو شدن با فروپاشیدن باورهای به ظاهر مطلقی که برسازنده‌ی هویت ما در جهان هستند. تراژدی واقعی انسان رو وا می‌داره که به ارزیابی دوباره باورهاش بپردازه و به قول میلر، قهرمانانه انگشت اتهام را به سمت دشمنان آزادی انسان (چه درونی و چه بیرونی) نشانه میره. این همون عاملی هست که باعث میشه تراژدی روشنگر باشه و احتمالا به والایش (کاتارسیس) بینجامه.  
چه در تراژدی‌های یونان باستان، چه در کتاب ایوب و هر تراژدی دیگه‌ای، لحظه‌ای فرا میرسه که همه چیز در تعلیق قرار می‌گیره، لحظه‌ای که چیزی پذیرفته نمیشه و در این دوپاره شدن جهانِ باورها، قهرمان از حد خودش فراتر میره و به بزرگی میرسه. چنین چیزی میتونه در زمان ما بیشتر از همه برای انسان عادی رخ بده و این همون چیزیه که میلر ما رو به اون دعوت میکنه: ادامه دادن مسیرِ تاریخیِ تراژدی و یافتن اون در قلبِ انسان‌های معمولی.
          

            اعتبار انسان در دنیا مال(پول) است. این خلاصه‌ی نمایشنامه‌ی مرگ فروشنده هست. هر اسمی هم بذارید روش از روز اول دنیا این چنین بوده و تا آخر این چنین خواهد بود حالا اسمش رو بذار سرمایه داری یا هر چیز دیگه اما همه‌چیز در این دنیا به همین نتیجه ختم میشه. هر چند به نظرم چیزی که باعث بدبختی شخصیت‌های نمایشنامه شد، دروغ بود. این سرمایه‌داری رو از این جهت گفتم که تقریبا هر جا نقد این نمایشنامه رو بخونی اشاره به «ضد سرمایه داری» بودن این اثر شده اما این موضوع اونقدری مهم نیست که «دروغ» مهمه.ه
پ.ن: این نمایشنامه با بازی حمیدرضا آذرنگ، نسیم ادبی، رحیم نوروزی و ... اجرا شده که دیدنش می‌تونه جذاب باشه، سرچ کنید ویدیوش پیدا میشه.ه
          

            نمایشنامه خوبی بود به نظرم... همین که تونسته بود مشکلات ذهنی یک فرد رو توی یک نمایش تئاتر عملی کنه و سیال بودن زمان رو بتونه روی یک صحنه به تصویر بکشه فکر می‌کنم بتونه از لحاظ فنی کار قابل تقدیر میلر رو نشون بده. از لحاظ موضوع شاید بشه گفت اسیر شدن یک فرد در چنگ زمان و بی‌پولی و ضعف روبه‌روی کسانی که دوستشون داره موضوع تقریبا تکراری‌ای برای ماست اما فکر می‌کنم اون زمان آمریکا انقدر به این موضوع نیاز داشته که نمایشنامه‌ها و رمان‌ها و فیلنامه‌هایی با این موضوع داریم. امتیازم سه و نیم بود اما به خاطر محدودیت چهار دادم.
          

            نمایش‌نامه‌ی 《مرگ فروشنده》را در روزهایی آرام خواندم اما برداشتی که از آن در ذهنم ساخته‌شد، خیلی از روزهای پرتلاطم من را آرام کرد.
هرکس با چیزهایی که خودش تعیین می‌کند تعریف می‌شود و وقتی همه‌ی آن‌ها را با تحقیرشدن از دست می‌دهد، دیگر خودی هم برایش معنی نخواهد داشت و مرده است. شغل، موقعیت اجتماعی، احترام، آبرو، پول، دوستان، خانواده، عشق و چیزهای بزرگ و کوچک دیگر، همه داشته‌های آدم‌ها روی زمین هستند و هرکس به هر اندازه که به هرکدام وابسته باشد، با همان تعریف می‌شود و وقت از دست دادن آن وابستگی، بیش‌تر و شدیدتر به حقارت می‌رسد.
این نمایش‌نامه، لایه های اجتماعی بسیار تاثیرگذاری دارد.
          

            نوشته های میلر اغلب بطن عمیقی دارند.و‌مرگ فروشنده از قاعده مستثنی نیست.شاید برای شروع خواندن کتابهای نمایشنامه،این کتاب کمی سنگین باشد.ولی برای اهل هنر و ادبیات دراماتیک این یک اثر جاوید به شمار می‌آید.
یک توصیه برای کسانی که این کتاب را شروع به مطالعه میکنند: شاید در ابتدای روند داستان،کمی کند باشد،ولی در ادامه داستان به قدری عمیق می‌شود که شمارا به خودش جذب خواهد کرد.