اگر ترجمه‏ هاى موجود در کتابخانه‏ها، تنها راهِ مواجهه ما با نمایش نامه‏هاىِ خارجى باشد، در این صورت درک و دریافت مان از تاریخِ ادبیاتِ نمایشى ناکامل و مجازى خواهد بود، که این تاریخ چیست مگر سیر متونى نمایشى که هریک به دوره‏اى تعلق دارند و به جغرافیایى. در ایران بسیارند نمایش نامه‏هایی که ترجمه شده‏اند، درحالى که نه مهم بوده‏اند و نه در میانِ آثارِ نویسنده‏شان جایگاهى داشته‏اند. بسیارند نمایش نامه‏هایى که چنان در سیر ترجمه تحریف شده‏اند و تغییرِ شکل یافته‏اند که استناد به آن‏ها تنها ما را به تاریخى جعلى از ادبیات نمایشى مى‏رساند. بسیارند نمایش نامه‏هاى جریان ساز که از سیر ترجمه‏هاىِ متون نمایشى جامانده‏اند. آثارى که به هر دلیلى، از جمله دشوارى متن، ناهم خوانى با گفتمانِ دوران، فقدانِ متـرجم بـراى بـرخـى زبـان‏ها و...، ترجمه نشده‏اند و عدمِ ترجمه‏شان بیش از همه دانشجویانِ تئاتر را با معضلى جدى روبه رو کرده است. سال هزار و نهصد و پنجاه مرزِ تاریخِ نگارشِ آثارى قرار گرفته که در این مجموعه جاى گرفته اند؛ و دیگر آن که بتوان اهمیتِ نمایش نامه را در تاریخِ ادبیاتِ نمایشىِ جهان توجیه کرد؛ این اهمیت الزاماً، جریان سازى نیست و مى‏تواند دلایلِ دیگری را هم در بربگیرد. مقاله ی تفصیلىِ پایانِ هر نمایش نامه در واقع توضیحِ اهمیت هر اثر خواهد بود. به بازىِ جامانده‏ها خوش آمدید