قبلا بحثش را کرده بودیم. سر کارگاه علوم 91 توی غرفه مان؛ زنگ تماشا، و حتی خانم سپینود ناجیان هم حضور داشتند! و حتی فیلمش، اینجا بدون من، راهم دیده بودم.... با این همه، خواندنش کیفی داشت. و نفس داشتن و خواندنش، برایم مثل یک معجزه بود. چراکه دلم می خواست بخوانمش و به هیچکس هم چیزی نگفته بودم.... اما برایم رسید :] از آسمان :دی
ممنونم از خانم توکلی و بشری جانم :)
          

            جیم:
چی بود بهش خوردم؟

لورا:
میز بود.

جیم:
مثل اینکه چیزی از روش افتاد؟

لورا:
بله. 

جیم:
خدا کنه اون اسب موچیک یه شاخ نباشه.

لورا:
چرا خودشه.

جیم:
ای داد شکست؟

لورا:
حالا مثل اسبای دیگه‌س، دیگه شاخ نداره.

جیم:
مگه شاخش...

لورا:
شکست، عیبی نداره، شاید این یه خوشبختی در حین بدبختیه. 

می‌شه گفت کل نمایشنامه‌ی باغ وحش شیشه‌ای توی همین چندتا دیالوگ بیان می‌شه! نمایشنامه‌ی خوبی بود.
          

            حس و حال عجیبی داره نمایشنامه .
شرح حال انسان هایی که جهان رهاشون کرده و در طول زمان ، خودشون هم خودشون رو رها کردن.
قبلا سال ها پیش خونده بودم این کار رو ولی چیزی ازش یادم نمونده بود. الان که دوباره خوندم متوجه شدم که چه نمایشنامه درست و درمون و سرپا و اساسی ایه.
کمی آدم رو یاد داستان های روسی هم میندازه اما فقط کمی ...
قبلا از همین قلم اتوبوسی به نام هوس رو هم خونده بودم که اون رو هم خیلی دوست داشتم.
امیدوارم بخونید و لذت ببرید...