یک داستان تکراری رو چند بار میشه خوند؟
جواب یک عدد نیست. پاسخ درست اینه که بستگی به نوع روایت داره.
رستم و سهراب احتمالا معروف‌ترین داستان در میان ایرانی‌هاست. داستانی که همه‌مون ذره ذره‌شون رو می‌دونیم. داستانی که شاید دیگه دلمون نخواد بخونیم و بشنویم اما...
اما بیضایی با چنان زبان شیوا و استواری روایتش کرده که وقتی کتاب رو باز می‌کنی، تا موقعی که به صفحه‌ی آخر نرسیدی ازش جدا نمیشی. مایه‌های ضد جنگ هم داره که در داستان شاهنامه نیست و بیضایی خودش به داستان اضافه کرده. یا شاید هم در شاهنامه هست و من هرگز به این دقت نگاهش نکردم.
این داستانی است پر از آب چشم.
پر از دیالوگ‌های فوق‌العاده و صحنه‌پردازی‌های جذاب.
این شاهکاریه که از روی یک شاهکار دیگه آفریده شده.
صد البته که بهش نقد هم دارم وگرنه امتیاز کامل رو می‌دادم. 😊
اول این که به نظرم این نمایشنامه قابلیت اجرای صحنه نداره. یعنی اگر بره روی صحنه حیف میشه.
دوم این که به اندازه‌ی سیاوش‌خوانی که اتفاقا اون هم برگرفته از شاهنامه است جذاب نبود.
سوم این که آقااااااااااااااااا چرا تهمینه رو میاری بالای سر سهراب؟!
          

            یکی دیگه از آثار بیضایی بزرگ که از اثر جاودانه تاریخ یعنی شاهنامه گرفته شده. داستان رستم و سهراب
قصه بعد از خنجر خوردن سهراب شروع میشه و مویه ها و ناله های رستم و تعجب بقیه دلاوران ایرانی رو روایت می کنه.
از دلایل ندادن نوشدارو توسط کی کاووس هم توی اثر سخن گفته میشه و تقریبا درونیات کاراکتر ها رو بیان می کنه.
شاید دلیلم برای دادن ستاره پایین تر به این اثر این باشه که نمایشنامه باید برای اجرا نوشته بشه ، گرچه به خودی خود یک اثر ادبی خود بسنده ست اما این اثر برای اجرا کمی ثقیله ، مخصوصا با این نثر و زبانی که بیضایی استفاده کرده ، کمی ارتباط گرفتن باهاش مشکل میشه .
این اثر رو جز خود بیضایی کسی نمیتونه اجرا کنه .

          

            بهرام بیضایی در این اثر، چند دقیقه آخر عمر سهراب را در ۱۲۲ صفحه نوشته و شما احتمالا چنان بخوانیدش که انگار سریالی می‌بینید که نمی‌دانید پایانش چیست! در نگارش او، در نثر دقیق و پخته او، در دیالوگ‌نویسی‌هاش، در شخصیت‌پردازی‌هاش... مبهوت می‌مانید! 

با اینهمه ۲۳ صفحه آخر همه مونولوگ‌های تهمینه است که طولانی بودنش به چشم می‌آید و اگر نثر مرا با خودش نمی‌کشید، قید تمام کردنش را می‌زدم!