غم ملیحی داشت. مثل دستمال مرطوب بود. قلبمو خوشبو و تمیز کرد. مدام به صفحاتش لبخند میزدم چون حس همذات پنداری عمیقی بهم دست میداد...
        

          بابام هیچوقت کسی رو نکشت به نظر میاد درددل کردن یک کودک ده یازده ساله است از پدری که اینقدر در حال نوشیدن بوده که هیشه (خسته) بوده... همین که در تمام خاطره ها به جای مست میگه خسته یعنی پسر اینقدر کوچک بوده که حتی درک درستی از مستی نداشته. پدری که در آدم خوبی بوده ولی به نظر نمیاد پدر خوبی بوده باشه با اینکه توی متن اشاره میکنه که هیچوقت دست روی بچه هاش بلند نکرده. در تمام خاطره ها مشخصه تنها چیزی که این پسر میخواسته حضور پدر در حالت غیر مستیه همین. طنز در سراسر خاطرات کوتاهی که هر کدوم یک یا دو صفحه بیشتر نیست جریان داره؛ حتی لبخند به لبتون میاره اما آخرش غمگینه این خاطرات. در انتها هم اشاره میکنه که با تمام این اوصاف از پدرش دلگیر نیست
        

          شاید یکی از آن خوب‌هایی که از ادبیات فرانسه سراغ دارم. یکی از آن‌هایی که ملاک را بر درک بهتر مخاطب بنا می‌نهد. بنابراین تلاش «ژان لویی فورنیه» در نگارش اثری به نام «بابام هیچ‌وقت کسی را نکشت» بر این است با داشته‌های شیوه «مینی‌مالیستی» لذت خواندن روایت را از اتفاق‌های طراحی شده فراهم آورد.
«فورنیه» با موجزنویسی، کوشیده است که جهان پرهیاهوی اثرش را در حد حجم کلماتی مشخص شکل بدهد که این نوع نگارش هم به نوعی سبک منحصربفردی است.