ای خدای بزرگ،ای آن که علی را آفریدی وبا آفرینش او خلقت خود را تمام کردی من کمال تو را درعلی می بینم و علی را شاهد وجود تو می شمرم ممکن نیست که هر مخلوقی به این عظمت و کمال وجود داشته باشد و کمال مطلق که خداست انکار شود!  آن چه مرا به علی نزدیک کرد،عشق و ایمان او و دریای غم و درد او بود.در کودکی از شجاعتش لذّت می بردم و او را حماسه تهوّر و جنگ و فداکاری می شمردم.روزگاری از علمش و سخنوریش و رهبریش و زهد و تقوایش محظوظ می شدم و او را ستاره درخشان عالم خلقت می دانستم!امّا امروز تنهایی علی مرا جذب کرده است،صدای ناله او را در دل شب میان نخلستان های فرات می شنوم،مردی عظیم که محبوب خداست از همه جا و همه کس گریخته و یکّه و تنها با خدای خود راز و نیاز می کند،اشک می ریزد تا در دریای غم و درد کمی آرامش بیابد،صیحه می زند تا از فشار سینۀ پر نور خود بکاهد! ای خدای بزرگ،تو را شکر می کنم که علی را آفریدی تا در عشق و درد و تنهایی مظهری خدایی باشد و دردمندان دلسوخته در عالم تنهایی به او بیندیشند و از تصوّر چنین محبوبی خدایی آرامش بیابند.در آتش عشق،در طوفان درد،در کویر تنهایی،فقط علی است که می تواند دست بر قلب ما بگذارد و با ما همدردی کند.عشق ما را بفهمد،درد ما را لمس کند و تنهایی ما را بفهمد!