این داستان مثل یک سفر بود؛ از شادی و زندگی شروع شد، وارد تاریکی و ویرانی شد، و دوباره با جوانه زدن امید پایان گرفت. روایتت خیلی شاعرانه و پر از تصویر بود، جوری که انگار داشتم فیلمی رو می‌دیدم نه فقط نوشته‌ای رو می‌خوندم.
به نظرم «اُمید اولین اساس هستی» دقیقاً همون چیزی رو به ما یادآوری می‌کنه که تو می‌خواستی: این‌که حتی وقتی همه‌چیز از دست میره، باز هم امید از دل ویرانی متولد میشه و زندگی ادامه پیدا می‌کنه.
