یادداشت‌های نازنین عاشق حسینی (4)

          گاهی اوقات یادم می رفت که یک مرد از زبان یک زن نوشته است 
        

          تصورم از این کتاب یک کلاسیک سنگین پر از کلمات سخت بود که احتمالا نصفه رهایش کنم ولی وقتی شروعش کردم روان تر از چیزی بود که فکر می کردم میتونم بگم خیلی منو یاد زنان کوچک انداخت رفتار های خانم بنت به شدت رو اعصاب بود و همچنین خواهر های کوچک تر قطعا شخصیت مورد علاقه ام الیزابت بود آینده ای که براش رقم خورد فرقی با خواهر هایش نداشت ولی چیزی که در مورد او برام جالب بود منطقی که ازش استفاده کرد و اعتماد به نفسی که داشت.
به عنوان یک کتاب عاشقانه کلاسیک پر از توصیفات میتونم بگم قشنگ بود و به یاد ماندنی 
        

          آدم خرافاتی نیستم ولی خرافه های این داستان را باور کردم 
نسبت به بیوه کشی نثر محلی تری دارد یک جاهایی واقعا نامفهوم میشه ولی آزار دهنده نیست
        

          نزدیک به سه یا چهار سال بود که شهر خرس در قفسه کتاب هایم خاک می خورد حقیقتا هیچوقت فکر نمی کردم با شروع آن کتاب به اینجا برسم و الان مات و مبهوت صد صفحه پایانی برندگان باشم 
مغزم سوت می کشد به شخصیت ها و جای آنها درون قلب و مغزم فکر می کنم، بنی عزیزم که لحظه به لحظه بیشتر درکش می کردم، مایا که به اون افتخار می کنم بخاطر زنی که به آن تبدیل شد، آلیشا کوچک و قصه ناگفته اش آمات که باعث شد به دویدن علاقه مند شوم، بوبو که باعث شد فکر کنم بعضی وقت ها باید از چیزی دست کشید.
امشب برای من حس غریبی دارد، مطمئنم بخشی از من میان مردم بیرتون می ماند.
مهم نیست چند سال دارید کجای دنیا ایستاده اید و چکاره هستید قطعا شخصیتی در این کتاب خواهد بود که بگویید: «این دقیقا خود منه!»