یادداشت‌های سوگند لطفی (7)

          من مجموعه داستان تقریبا نخوندم و این کتاب جزء اولین کتاب ها بود.
داستان های جالب و قشنگی داشت.
شبیه این بود که میشینی و از وسط یه فیلم رو شروع میکنی به دیدن و تموم هم نمیکنی فیلمو اما متوجه میشی که داستان چی بوده و حتی میتونی حدس بزنی ممکنه آخر داستان چه طوری تموم شه...
کتاب قشنگی بود. من ازش لذت بردم
        

          کتاب رو دوست داشتم ولی من کلا این سبک داستان ها رو خیلی متوجه نمیشم:)مخصوصا آخر هر داستان که وقتی بعدش میخونم به خودم میگم خب چی شد الان؟!
ولی ولی حین خوندن داستان از اون فضا لذت میبرم و غرق میشم تو فضای داستان اما موضوعاتش رو دقیق نمیتونم متوجه شم...
        

          تا اواسط کتاب جزئیات بیش از حد و روند کند کتاب یکم حوصله سر بر بود.
دقیقا از نیمه دوم، کتاب جذاب شد و آخرش به بهترین و غمگین ترین شکل تموم شد.
بیشتر دلم برای بِرت گرفت و بعد هم شارل.
خود اِما، اما میتونست قشنگتر زندگی کنه اما نتونست و یا نخواست.
        

          هر کتابی که از آقای فصیح میخونم لذت میبرم و کتاب رو مزه مزه میکنم.
داستان دل کور غمناک بود ولی یه کور سوی امیدی هم داشت.
طرز روایت و نوشتار آقای فصیح رو من خیلی میپسندم مخصوصا اگر داستان درباره خانواده آریان باشه.
قشنگ بود خیلی خیلی قشنگ.
حین خوندن کتاب متوجه هیچ چیز دیگه ای نمیشم و کامل کتاب من رو میبره به دنیای خودش، انگاری که دارم تو خونه درخونگاه زندگی میکنم و رسول و مختار و صادق وگل مریم رو از دور میبینم.
        

          آگاتا کریستی هیچوقت آدم رو از خوندن داستان هاش پشیمون نمیکنه و این کتاب هم با داستان های کوتاه و جذابش همین بود.
داستان ها طوری هستند که تو نمیتونی کتاب رو زمین بذاری و تا نفهمی قاتل چه کسی هست خیالت راحت نمیشه🫠
        

          من این کتاب رو برای بار دوم نتونستم تموم کنم. اصلا کتاب هیچ کشش و جذابیتی برای من نداره. جملات خیلی قشنگی گاها داره ولی اونقدر موضوعات طولانی و باجزییاته که تو متوجه نمیشی دقیقا درباره چی داره صحبت میشه.
این سبک کتاب ها سلیقه من نیست اصلا، نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم.