یادداشت‌های محمد دهقانی زاده (5)

          مطالعه رؤیای نیمه شب را کمتر از 24 ساعت به پایان رساندم. داستان کتاب برگرفته از یکی از حکایات کتاب العبقری الحسان فی احوال مولانا صاحب الزمان(عج) است.
شروع داستان به خوبی از پس ایجاد جاذبه برای خواندن تمام کتاب بر می آید. کشش خوبی در مسیر داستان وجود دارد، اما نه برای خواندن ادامه ماجرا، بلکه بیشتر برای فهمیدن پایان ماجرا.
جاذبه داستان و حرارت برای رسیدن به پایان آن در تمامی سطح کتاب تقریبا یکنواخت و پرحرارت بود، اما در بخش آخر کتاب آنچنان که انتظار می رفت نبود و دچار افت شدیدی شد. مثل بعضی از سریالهای پرهیجان ایرانی که در نهایت،  دچار سکته شده و همه قصه و زمینه چینی ها طی دو فصل به پایان می رسد.
قلم آقای مظفر سالاری ـ که اولین اثر ایشان را مطالعه می کردم ـ نسبتا عالی بود. به نظر می آمد پایان کتاب را به سرعت نوشته اند. قابل چشم پوشیه البته.
        

          هرچند حدود دویست و پنجاه صفحه اول کتاب در مورد زندگی دکتر است، و البته گاهی به ماجراهای روز مثل مکاتبات آیت الله بروجردی و انیشتین یا نخست وزیری مصدق اشاره می شود، ولی در ادامه با حوادث انقلاب و جنگ، این نسبت برعکس شده و بخش اصلی روایت به حوادث سیاسی و نظامی اختصاص می یابد و زندگی دکتر در حاشیه قرار می گیرد. تا جایی که کتاب ناگهان تمام می‌شود!
با این حال خوانش کتاب روان است و من آن را طی حدود ۷ ساعت مطالعه پی در پی در کمتر از یک شبانه روز تمام کردم. قلم آقای اکبر صحرایی بد نیست .
        

          اولین اثری بود که از مجید قیصری خواندم. مرا مشتاق کرد تا آثار دیگر او را تهیه و مطالعه کنم.
شماس به معنی خادم کلیسا است؛ یک درجه پایین تر از کشیش.
کتاب روایتی است از ماجرای کربلا و حضور اسرای اهل بیت در شام؛ اما از دریچه ای متفاوت.
کتاب نسبتا خوش خوانی است و می توان طی چند ساعت محدود همه کتاب را مطالعه کرد؛ هرچند در ابتدای کتاب پاره ای مطالب زیاد تکرار شده است.
روایت کتاب به کتاب «وزیر اعظم» کاترین هرماری وی اِی شبیه بود، هرچند جذابیت وزیر اعظم بیشتر بود.

        

          جای پای فرهاد، اولین کتاب از مجموعه «مادران» روایت فتح است. این مجموعه به بیان قصه زندگی مادران شهدا می پردازد.
جای پای فرهاد دومین کتابی بود که در دوره نویسندگی «محمد علی جعفری» معرفی شد.
کتاب مجموعه ای از داستان هایی است که لحظه های زندگی مادر شهیدی زرتشتی را روایت می کرد؛ از کودکی تا بعد از شهادت فرزند.
بیان کتاب نسبتا روان بود به دور از ساختن چهره ای قدسی و دست نیافتنی از شهید و خانواده او.
زیباترین بخش کتاب همان بود که بر روی جلد پشت کتاب آمده بود:

آمده بود مرخصی و بی تابی می کردم که «بیش تر بمون». رفت از ساک اش یک لنگه جوراب آورد گذاشت کف دست من.
گفتم: «باز شوخی کردن ات گُل کرد؟»
گفت: «به خاطر این لنگه جوراب، اگر هم بخوام، دیگه نمی تونم بمونم مامان.» یک لنگه جوراب ساده بود. از این بافتنی ها. خیلی هم با سلیقه بافته شده بود.
گفتم: «چرا پس فقط یک لنگه است؟»
گفت یک روز پیرزنی را می آورند پیش اش و می گویند با او کار دارد. پیرزن می گوید «تو فرمانده این لشکری؟» فرهاد می گوید «من الان فقط کوچیک شمام. امرتونو بفرمایین.» پیرزن لنگه جوراب را دودستی می گذارد کف دست فرهاد و می گوید:« توی خونه م فقط اندازه ی همین یه لنگه جوراب نخ داشتم. اینو بپوش، خدا رو یاد کن، سالم بمون، برو با دشمن ات بجنگ.»
توی چشم هام خیره شد و گفت: تو مادرمی و اون هم منو پسر خودش می دونه. حرف کدومتونو گوش بدم؟»
ساکت شدم. قدرت نداشتم بگویم «حرف دلتو گوش کن.»

        

          یک دوره تاریخ مربوط به دوران مورد نظر به صورت گذرا مطرح شده بدون پاورقی و ارجاع. هرچند گاهی از منابعی یاد می شود و به نقل از آن منابع مطالبی مطرح می شود ولی هیچ آدرسی در کتاب پیدا نمی کنید. برای اطلاع بر تاریخ عصر مغولی در ایران برای کسانی که آشنایی چندانی ندارن مفیده.