یادداشت‌های امین میری (7)

          داستان‌هایی پراحساس، ملیح، و شاعرانه. همه‌شان را دوست داشتم، به‌جز آخری. حتماً ارزش خواندن دارد.
        

          جمعِ «داستان» و «نقد داستان» همانندِ «معما» و «پاسخِ معما»ست. قدرتِ داستان‌های درخشانِ این مجموعه، با نقدهایی قویْ و درست و حسابی، روشن شده است، این نقدها خواننده را به لایه‌های زیرین متن راهنمایی می‌کند، هم خوب‌خواندنْ تقویت می‌شود، هم خوب‌نوشتن.
روحِ جنابِ گلشیریْ شاد.
        

          هنگامی که زنانْ مردان را تحریم می‌کنند تا جنگ و خونریزی تمام شود.
لیسیستراتا با سانسور مضحک است. اصلِ نمایشنامهْ خواندنی است، کمدیِ جنسیِ ضدجنگی که شایدْ ناخواسته هم به زنان ارج می‌نهد و همْ توهین می‌کند.

نمایشنامهٔ دومْ هم خواندنی‌ست، هجویه‌ای‌ست بر نمایشنامه‌نویسان معاصرش، مثل همیشهْ اوریپیدِ بدبخت.
        

          احتمالاً این کتاب را باید بعد از خواندن کتاب‌های دیگر گاری خواند، متنِ پیاده‌شدهٔ مصاحبه‌ای‌ست با او. سرنخ خیلی از کتاب‌هایش می‌توان در این مصاحبه فهمید.
        

          دیوید ممت الفبای صحیح نوشتنْ و کارگردانیِ نماهایی از فیلم‌های کوتاه را یاد می‌دهد. کاملاً کارگاهی و عملی، ساده، استادانه.
        

          مجموعه‌ای از بازی‌های نمایشی، بیشتر بداهه‌پردازی، برای کودکان، نوجوانان و دانشجویان. یکی از بخش‌های کتاب، تعدادی موقعیت نمایشی آورده شده که برای تمرین نمایشنامه‌نویسیْ به نظر جذاب می‌آید.
        

          از خواندنش جا خوردم، ترجمه‌ای شاهکار نداردْ ولی خوب است، ترجمه‌ای که قابلیت اجرایی داردْ با اینکه به نظرم بهتر بود که این‌طور نشود. بااین‌حال منصفانه بگویم که دقت ترجمه را خوب می‌دانم، این را از ارجاع‌های کتاب می‌توان فهمید.
خود نمایشنامه حال و هوایی عاشقانه‌تراژدی دارد، یک تراژدی کلاسیک که حرف‌هایی مدرن دارد. واقعاً از خواندنش لذت بردم، بعضی جاها جملات و گفتگوهایی درخشان دارد.