یادداشت‌های هلیا نوروزی (4)

          فوق العاده بود. پر از مطالب قابل تفکر و عمیق. آلاسکا، مایلز، کلنل، تاکومی و لارا انگار دوستان من بودن و واقعا ۲۶۰ صفحه همراهشون زندگی کردم. این کتاب راجع به زندگیه. راجع به مرگ. راجع به رنج. راجع به -چگونه خواهم توانست از این لابیرنت بیرون روم؟- اینکه اون لابیرنت کجاست؟ ما باید از چی بیرون بیایم تا به همون نیراوانا برسیم؟ واقعیتی که باید درکش کنیم دقیقا چیه؟ شاید بزرگ، همون شایدی که مایلز به دنبالش بود چطور به دست میاد؟ 
من بی نهایت خوشحالم که این کتاب رو خوندم. چیزهای زیادی یاد گرفتم و خیلی از فضای داستان لذت بردم. در کل، به نظرم کتاب مورد علاقه جدیدم رو پیدا کردم. اگر نحسی ستارگان ما از همین نویسنده و ما دروغگو بودیم رو دوست داشتید از این کتاب و حس و حالش هم قطعا خوشتون میاد.

• پرده رو بنداز. این نمایش قدیمی شده.
پ.ن: اگه می خواید با خودتون بگید ایول عجب ترجمه ای! ،از نشر میلکان بخونید.
        

          فوق العاده و تمام! اوایلش که کتاب رو به دست می گیرید با خودتون میگید(اوه چه کسل کننده،داستان یه زن که از زندگیش خسته شده) ولی بعد که جلوتر میرید با فلسفه و شنا و موسیقی ومیخانه و شطرنج و یخچال های قطبی سر و کار دارین! با خانم الم و جو و دن و رابی و اینگرید! همراه نورا زندگی های مختلف رو تجربه میکنین و با پوست و گوشتتون درد ها و رنج های نورا رو لمس میکنین.به نظرم لیاقت پنج کتاب برتر در قفسه کتابامو داره=)
        

          همه معتقدند تابلو شب پر ستاره شاهکار ونگوگ است،اما به نظر من شاهکار او زندگی اش بود . . .
        

          با وجود صفحات نسبتا کمش،هزاران سخن پشتش نهفته است،جالب بود.