یادداشت‌های فائزه حاجی زاده (4)

          من با آیدین داستان، سختی‌ها و شکوفایی‌ها و ناکامی‌هایش زندگی کردم؛ کتاب را کم کم خواندم تا حسی که نویسنده میخواست به من منتقل شود و از طرفی دلم نمی‌آمد زود به آخر داستان برسم. 
کتاب متن روانی داشت و من را به سختی نینداخت اما امان از موومان چهارم...
به طور کلی کتابی بود که دوستش داشتم و شخصیت‌پردازی‌اش را پسندیدم.
        

          ایده‌ی داستانی خوبی داشت... زندگی فقیرانه‌ای که با رفتن مرد خانه، رنج زن را به اوج می‌رساند و این روند، سلسله‌وار بدتر و بدتر میشود. به طوریکه هر لحظه منتظر بودم اتفاق  بد بعدی رخ دهد. همین جریان داستان باعث شد که در ابتدا دل به خواندنش ندهم اما به مرور گیرایی داستان برایم بیشتر شد.
به طور کلی سطح انتظارم بیشتر بود؛ بالاخره رمان نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ای مثل محمود دولت‌آبادی باید با دیگر نویسنده‌ها فرقی داشته باشد یا نه؟ اینکه بعد از اتمام داستان حس کنم که اتفاق خاصی در کل داستان نیفتاده است، یا از سطحی خواندن من است یا اینکه یک رمان معمولی بود مثل خیلی رمان‌های دیگر.
        

          شاید در صفحات ابتدایی آنقدر گیرا نباشد اما اگر وقتی به آن نیاز دارید سراغش بروید، انگار برای شخص شما نوشته شده. در کل در این کتاب با دیدگاه نویی آشنا شدم و آن هم مقدس شمردن زمانه است...
        

          مارتین دینِ منفور داستان برای من دوست داشتنی بود چون همیشه مشکل از آدمایی که برچسب عجیب غریب میخورن، نیست. کتاب کشش داستانی خوبی داشت و باعث میشد منم یکم به شخصیتم فکر کنم.
یه سری شخصیت‌ها هم بودن که خیلی بهشون پرداخته نشد مثل استرید داستان که آخرش نفهمیدم کی بود و چرا سرنوشتش این جوری شد؟!