یادداشت‌های زهرا قربانی (5)

          وقتی از شاهکار حرف می‌زنیم،دقیقا منظورمان این اثر و امثال این اثر است.
برخلاف آثار دیگر که گاهی شدت اتفاقات تلخ و تاریک بودن فضای داستان دل آدم را می‌زند ؛ توصیفات و روند این داستان تو را به ادامه دادن مطالعه دعوت می‌کند.
 
* ‏از کتاب:
مغزِ من  صبح تا شب توی کوره‌پزخانه خشت می‌زند. شب که می‌آید توی اتاق مثل جنازه می‌افتد روی تخت. دمر می‌خوابد و هی فکر‌ می‌کند. آخرش هم نمی‌فهمد چند سالش است.
‎
        

          پیش از این هم به آثاری که حرف خاصی برای گفتن ندارند اما به شدت پر سر و صدا بوده‌اند؛ برخورده بودیم.
پایان‌بندی به شدت ضعیف و شخصیت‌‌پردازی ضعیف به‌طور کلی ایده‌ منحصر به‌فرد کتاب را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
گمان می‌کنم  تنها شیطنت نهفته در نام کتاب است که مخاطب را به‌خود جذب می‌کند.
این کتاب ،کتابی نیست که اگر نخوانیدش چیز خاصی را از دست بدهید.
        

          برای سعدی باید بیش از ۵ ستاره درنظر گرفت.
بیهوده او را استاد سخن نخوانده‌اند.
گواهِ نظرم هم همان بیتِ خود عالیجناب سعدی باشد:
مرا تو جانِ شیرینی، به تلخی رفته از اعضا
الا ای جان! به تن بازآ  وگرنه تن به جان آید
        

          گمان می‌کنم مارکز همان نویسنده‌ تمام عیاری است که همه نیازهای یک خواننده را می‌شناخته‌است.
هنر مارکز همان جزئیات و توصیفات داستان‌هایش است. 
حتی تا فرش خانه‌هارا هم گاهی توصیف می‌کند.
شاهکار تکرار نشدنی مارکز ، البته پس از صدسال تنهایی .
        

          تضاد بین دو برادر ما را تا آخر داستان می‌کشد.
پایان نسبتاً عجیب و غیرمنتظره آن هم چیزی از زیبایی کتاب کم نمی‌کند.