یادداشت‌های مهسآم (6)

          به نظر من آدم ها کتاب میخونن که از لذتی که روند داستان بهشون میده خوششون بیاد که این کتاب با توجه به ژانرش خیلی خیلی خوب احساس ترس و اون حالت مخوف بودن رو منتقل کرد ولی من پایانش رو دوست نداشتم و به نظرم غیرمنطقی اومد.
        

          من این کتاب رو دوست داشتم در نقش یک کتاب نوجوانانه بود که سعی کرده بود اثر کمرنگی از ژانر جنایی و معمایی رو در خودش نشون بده و کشش خیلی خوبی هم  داشت، من خوشم اومد. 
        

          کشش رو دوست نداشتم و فقط آخرای کتاب بود که هیجان زیادی داشت و اواسط کتاب حوصله امو سر می برد و کلا شخصیت اصلی رو مخم بود...
        

          واقعا کالین هوور یه فرشتس توی نوشتن؛ جوری متن کتاب، داستان و شخصیت ها خواننده رو جذب میکنن که واقعا حتی در بدترین پایان، کتاب بهترین می مونه.
        

          چرا کالین هوور همیشه منو به گریه می اندازد؟!
تفکر عجیبی در نوشتن دارد، موضوع این کتاب رو تا به صفحهات آخر نرسیده بودم نفهمیدم و تبریک میگم کالین هوور دوباره منو برزخ موجود در پایان کتاب تنها رها کرد‌. کتاب بی نظیر از نویسنده ای بی نظیر!
        

          کتاب بدی نبود.
می شد که تشبیه زیباتری بکار برده شود که منظور نویسنده واضح و راحت تر بیان شود و خواننده گیج و خسته نشود.
ولی خب با گذشت از همه ی اینها خواندن این کتاب میتواند روابط اجتماعی را بهبود ببخشد و تجربه ی مفیدی باشد.