«مرگ خانم وستاوی» (The Death of Mrs. Westaway) یکی از تیره‌ترین، پیچیده‌ترین و تحسین‌شده‌ترین آثار روث وره که با ترکیبی از گاتیک مدرن، راز خانوادگی و بازی با حقیقت و دروغ، شما رو تا صفحه آخر به بند می‌کشه.

شروع داستان:

هال وستاوی (Harriet Westaway) دختری تنها و گرفتار در بدهی‌های سنگین مالی‌ست که در یک غرفه‌ی تاروت‌خوانی در ساحل برای توریست‌ها کارت می‌کشه. یک روز، نامه‌ای دریافت می‌کنه:
خانم وستاوی مرده و شما در فهرست وارثانش هستید.
ولی هال مطمئنه اشتباهی رخ داده. چون می‌دونه اون خانم اصلاً هیچ نسبتی باهاش نداشته... یا حداقل فکر می‌کرده نمی‌داشته.

اینجاست که تصمیم می‌گیره بازی رو شروع کنه. نقش وارث گمشده رو بازی کنه. دروغ بگه، ولی با احتیاط. اما چیزی که قرار بود یه دروغ بی‌ضرر برای نجات زندگی‌اش باشه، تبدیل می‌شه به دریچه‌ای به سمت خانواده‌ای رازآلود، گذشته‌ای پنهان، و خانه‌ای که انگار خودش زنده است.

موشکافی نقاط قوت داستان:

۱. الهام‌گیری از سبک گاتیک:

خانه‌ی قدیمی و نمور، پر از خاطرات خفه‌کننده

خدمتکاران مرموز، اتاق‌هایی که قفل می‌شن، صداهایی از طبقه بالا

حس محاصره، انزوا، و یک سایه دائمی از خطر

۲. بازی ذهنی با خواننده:

ماجرا پر از اطلاعات نصفه‌نیمه و سرنخ‌هایی‌ست که گاهی به بن‌بست می‌رسند و گاهی حقیقتی بزرگ‌تر را روشن می‌کنند.

هال راوی‌ای است که خودش هم از گذشته‌اش مطمئن نیست، و ما با او کشف می‌کنیم که شاید آن‌چه نمی‌دانست، می‌توانست نابودش کند.

۳. تم‌های اصلی:

هویت و خانواده: آیا آن‌چه خانواده می‌نامیم، از خون می‌آید یا از انتخاب؟

دروغ برای بقا: چقدر حاضری حقیقت را قربانی کنی تا زنده بمانی؟

زنانگی در برابر ساختارهای بسته: زنانی که در سایه‌ی مردسالاری و سکوت مجبور به انتخاب‌هایی شده‌اند که نسل‌ها بعد را ویران کرده.

۴. پایان شوکه‌کننده:

وقتی فکر می‌کنی همه‌چیز را فهمیده‌ای، ور ناگهان ورق برمی‌گردد. و حقیقت اصلی... از همه ترسناک‌تر است.

جمع‌بندی:

«مرگ خانم وستاوی» مثل یه قلعه‌ی متروکه‌ست: تو می‌ری دنبال ارث، ولی چیزی که پیدا می‌کنی، گذشته‌ایه که هنوز تموم نشده.
این رمان برای کسایی‌ـه که عاشق داستان‌هایی مثل آثار دایان ستترفیلد، شیرلی جکسون یا دافنه دوموریه هستن.
یه بازی موش و گربه با سایه‌ها، خاطره‌ها و خون...
        

          به نظرم اونقدری مهیج و غیرمنتظره نبود. سرگرم‌کننده و خوش‌خوان بود ولی نباید ازش انتظار یک رمان خیلی هیجان‌انگیز معمایی و جنایی رو داشته باشید که تا آخر شما رو در تردید و سردرگمی نگه می‌داره. 
        

          از شخصیت اصلی خوشم اومد و بیشتر این سه ستاره بخاطر اونه 
از ایران صدا گوشش دادم و خب ، احتمالا یه جاهاییش سانسور داشت 
بنظرم یکی از ویژگیای نویسندگی روث ور ، بیان ریز جزئیاته 
که خب واقعا یه جاهایی خسته و کلافه میکنه آدمو 

        

          《هو النور》
عجیب، جذاب و یکم کند‌
        

          این نویسنده واقعا داستان رو کش میده جوری که داستان اصلی میون توضیحات اضافی گم میشه ولی باز هم ایده های جالبی داره،  این کتاب هم زیادی طولانی بود در صورتی که میتونست کم حجم تر باشه، روند هیجان انگیز و پایان شوکه کننده ای نداشت اما ارزش یک بار خوندن رو داره.
        

          نسبت به بقیه کتاب‌های نویسنده، این خیلی متوسط بود.
شاید اگر بقیه کتاباش رو نخونده بودم از این بیشتر خوشم میومد ولی انقدر یک به یک و چرخش کلید جذاب بودن که این اصلا با اونا نمیتونه رقابت کنه😅
        

          چرخش میان متهمان از خصوصیات ثابت هر کتاب جنایی است که این کتاب به خوبی از پس آن برآمده بود؛ هر چند با بازی کردن با اسم ها و مخفف های مختلفشان در ادبیات انگلیسی