یادداشت‌های امیرحسن امامی (1)

          من این کتاب رو تقریبا خوندم اما نتونستم تمومش کنم. خیلی داستان عجیبی داشت که نوع روایت‌گریش ملال‌آور بود. نمیدونم شاید من این احساس رو داشتم، چون نتونستم از فصل شیش به بعد رو بخونم.  ذهنم خسته شده بود تقریبا بخاطر پرداختن بیش از اندازه به جزئیات. بیش از اینکه داستان و تنه اصلی داستان ذهنم رو درگیر کنه، پراکندگی بین شاخه‌های داستان ذهنم رو گیج میکرد. اما ایده داستان رو خیلی دوست داشتم و ایکاش روایتگری داستان رو خوب پیش میبرد. اما خب جاهایی از داستان هم بود که واقعا دنبال کردم.