یادداشت‌های امیرحسن امامی (2)

          تصور آنکه باری دیگر این دنیای نکبت‌زده را تکرار کنید چقدر دلهره‌آور است. یعنی خود را در مقابل خود تماشا کنید بی‌‌آنکه در مقابل آیینه ایستاده باشی. شاید درمقابل مردی یا زنی، شاید هم فقط یک تصویر! اگر قرار باشد در دنیا یک داستان با راوی دوم شخص نوشته شود آن همین داستان است. فئونتس نمی‌دانم چرا دوم شخص را استفاده کرد اما اگر همان را هم چشم نپوشیم داستانش شاهکار است. در دل یک خانه بی‌نور آنقدر تصویر ایماژ به خواننده می‌دهد که گویی هر سکانسش را دارید نگاه می‌کنید. برش داستلنی بلند است اما درون این برش بلند لحظه‌ای گم‌نمی‌شوی. آئورا را سه ستاره دادم چون با آن زیست نکردم. اما سه ستاره دادم چون شاهکار است.
        

          من این کتاب رو تقریبا خوندم اما نتونستم تمومش کنم. خیلی داستان عجیبی داشت که نوع روایت‌گریش ملال‌آور بود. نمیدونم شاید من این احساس رو داشتم، چون نتونستم از فصل شیش به بعد رو بخونم.  ذهنم خسته شده بود تقریبا بخاطر پرداختن بیش از اندازه به جزئیات. بیش از اینکه داستان و تنه اصلی داستان ذهنم رو درگیر کنه، پراکندگی بین شاخه‌های داستان ذهنم رو گیج میکرد. اما ایده داستان رو خیلی دوست داشتم و ایکاش روایتگری داستان رو خوب پیش میبرد. اما خب جاهایی از داستان هم بود که واقعا دنبال کردم.