یادداشت‌های |امیــن| (4)

          پنج ستاره دادم چون کیف کردم.
شاید بعدا بخونمش و بگم وا چرا پنج ستاره. ولی بنده در سن ۱۷ سالگی از خوندن این کتاب بی‌نهایت لذت بردم.
        

          اگه باید از کسی یا چیزی دل بکنید این کتاب رو بخونید.
روایت اول شخص روایت یک‌روزه‌ی مادری که توی گذشته گیر کرده و تلاش می‌کنه خود خود خودش رو از تاثیر‌گذاری‌ها و تأثیر‌پذیری‌های گذشته پیدا کنه.
اگه تجربه‌ی نزدیک داشته باشید (تجربه‌ی از دست دادن، دلتنگ شدن و تلاش برای بازگشتن و بازگرداندن) کتاب براتون مثل یک دوستی می‌مونه که حرف‌های نزدتون رو بهتون می‌گه. 
        

          متفاوت بود. خیلی متفاوت. قبلا با کوری با دنیای یک نابینا آشنا شده بودم و توصیفاتی که می‌تونه توسط یک انسان نابینا گفته بشه رو تا حدی می‌فهمیدم و برام ملموس بود.
این کتاب شکل دیگه‌ای از نابینا بودن رو روایت می‌کنه. بهتر بگم، نابینا بودن رو در خانواده‌ی ایرانی روایت می‌کنه.
خانواده‌ای که از سر دوست داشتن زیاد فرزند دست به کنترل می‌زند. 
خیلی زیاد پیشنهاد می‌کنم. خیلی زیاد.
        

          پیشنهاد می‌کنم بخونیدش حتماً.
یک مجموعه که هر داستانش فضا و شخصیت‌پردازی‌های جالبی داره. و لحن و دیالوگ‌های جذابی که تا آخر داستان می‌کشونه شما  و.
خلاصه که بخونید، مرسی.