یادداشت‌های احمد سجادی فر (2)

          امممممم...
داستان کلی اینه که یه خانواده ای هستن که به خاطر شغل پدر مجبور میشن که به...به...یادم رفت!
به مکانی سفر کنند و یه زندگی تازه رو شروع کنن.پدر خانواده یه پزشکه و دوتا بچه هم داره یه دختر و یه پسر.
مسئله اینه از شروع داستان تا پایانش یه حسی بهت میگه این جایی که اینا الان توش هستن زیاد عادی نیست مخصوصا از غبرستان حیوانات خانگی که نزدیک خونه شونه اون جا یه رازی نهفته بود که باعث میشه بخوای ببینی تهش چیه؟ و خب نویسنده یه جوری با این راز آشنات می‌کنه که متوجه میشی چقدر حرف های تیمارستانی ها با عقل جور در میاد...و اینطوری بگم پایانش عجیبه واقعا عجیب
        

          بلاااااااااااا...
از این به بعد اینطوری شروع میکنم.
واقعا کتابی وجود نداره که ۱۰۰ از ۱۰۰ باشه یا همیشه امتیاز کامل بگیره... بلاخره هر چیزی نقصی داره و این نقص هاست که قشنگن...
اینکه من به این کتاب نمره ۵ دادم به این خاطره که حس یه سفر رو بهم داد.
سفری در اعماق اشخاصی که کیلومتر ها با من فاصله دارن و با گفتن سرگذشت اتفاقات از سر گذشته بهم این حس رو دادن که انگار من این رو تجربه کردم.انگار من اونجا بودم.توی اون موقعیت،مکان،کنفرانس و هر چیزی که توی این کتاب میگذره.
جدایی از این، یه چیزی که توی این کتاب برام جالب بود، قالبی بود که دیدگاه و نوع بینش شخصیت های کتاب رو بهمون نشون میداد و باعث میشد که حس کنی که فرا تر از چند شخصیت و چند بینش در تو وجود داره