یادداشت‌های طیبه جاری (6)

          شروع و پایان داستان هاشون بی نظیر بود. در کل دوست داشتم کتاب رو
        

          چنتا از داستان هاش رو دوست داشتم، ژنرال، آه ای رفیق کمی هم لکه. با بعضیاشون هم اصلا ارتباطی نگرفتم. کل کتاب نثر غمگینی داشت. 
        

          کتاب در مورد رنج است. رنجهای یکی از زنهای جامعه که کم هم نیستند. منتها ممکن است کم شنیده باشیم و یا در اطرافیانمان کم دیده باشیم. اما دلیل نمی شود که نباشد.  یکی از دلایل کم شنیدن این جور ماجراها جرات و جسارت نویسنده است در نوشتن این ماجرا برای عموم که هر زنی این جسارت را ندارد و بسیار قابل تحسین است.
هر چند یک جاهایی را خلاصه گفته و کمتر از احساساتش حرف زده. چنین موضوع هایی هر چند به گفته خیلی ها دردناک است و خوانشش برای خیلی ها سخت است ولی به نظر من یک وظیفه است برای عموم تا در صورت مواجهه با این افراد حداقل بدانیم چگونه با آن ها برخورد کنیم و کمی از درد و رنجشان را درک کنیم. حتی اگر نمی‌توانیم باری از روی دوششان برداریم با حرفهایمان نمک بر روی زخمشان نپاشیم. 
        

          به نظرم تعلیق توی این کتاب بیش از حد بود. حالا نمیدونم این موضوع جزو نقاط قوت کتاب هست یا ضعفش. تا جایی که تا نصف کتاب هنوز نفهمیدم موضوع چیه و هر قسمتی از زبان چه کسی گفته شده. در تقریبا نیمه انتهایی کتاب، با خواندن هر بخش تازه می فهمیدم بخش های ابتدایی از زبان چه کسی بوده و موضوع از چه قراری بوده.
تا حتی صفحه آخر هم این پرده برداری از رمز و رازهای مطرح شده ادامه داشت که البته توانایی نویسنده رو نشون میده ولی فکر میکنم برای خواننده یه مقدار سخت میشه خوانش کتاب و شاید خیلی ها نخوان که تا انتها کتاب رو بخونن
        

          در کل داستان و پایان غیر منتظره اش را دوست داشتم. یه قسمت هایی کشش و جذابیت داستان کم میشد ولی به نظرم با پایانش  اون رو جبران کرده بود.