هشت پیانیست قصه شیفتگی انسان است . دلبستگی اش به دیگری که عشق نامیده می شود و دل باختن با ایده ها که گاه ایمان و گاه تعصب خوانده می شود. هشت پیانیست مارا به دالان های ناشناخته وجود خودمان می برد ما که همه لاله و لادن ایم چسبیده به نیمه ای پنهانی نیمه ای که جدا شدن از آن به رهایی و یا نابودی مان می انجامد.پیش از این رمان « گهواره مردگان» از مهدی بهرامی منتشر شده.همانجا با لاله و لادن آشنا شدم : دو خواهر ، دو دختر ، دو آدم که از سر به هم چسبیده بودند ؛ با هم می خوردند ، قضای حاجت می کردند. به حمام می رفتند می خوابیدند و با هم پیانو می زدند.عکس بزرگ دو صفحه ای شان وسط مجله بود. پشت پیانو نشسته بودند و انگار که عاشق و معشوق باشند سرهایشان را به هم چسبانده بودند .حواسشان پیش آهنگ بود. شگفت انگیز بود اما صدای نواختن شان را در سکوت کاغذ می شنیدم . هنوز آهنگ شان در گوشم است همیشه بوده هروقت که مینویسم و نوشته ها را تبدیل به تصویر می کنم هر وقت که دلگیر می شوم هر وقت که خوشحالم هر وقت که عاشق می شوم و زمانی که خسته و ترس مرا به تسلیم شدن دعوت می کند ندایی می گوید: بایست ! بمیر! دنگ دنگ و بعد ناگهان صدای زندگی می آید : لالالالالا و چوچوچو قطار بودن دوباره حرکت می کند.کمی که سرعت گرفت .سوت می کشد و بخار سفید و سرخوش از دودکشش بیرون می زند.مجله را که خریدم بخش مربوط به کامپیوتر را با ولع خوانده و بعد تفننی مجله را ورق زدم .  وسط مجله عکس لاله و لادن را زده بودند.اولین چیزی که گفتم این بود :« سلام هشت پیانیست»