یادداشت‌های Emma (2)

          مثل همیشه و مثل اکثر نوشته‌های سیلویا، همه‌چیز به بهترین شکل توصیف شده و این قدرت نویسنده رو نشون می‌ده. 
شخصیت اصلی مثل کسی هست که زیر یه ظرف شیشه‌ای گیر کرده. همه‌چی رو می‌بینه ولی انگار از دنیا جداست، نمی‌تونه نفس راحت بکشه یا با کسی ارتباط واقعی بگیره. این تصویر نشون می‌ده که بعضی وقت ها حال بد و فشار روانی می‌تونه آدم رو از زندگی دور کنه، حتی اگه ظاهراً همه‌چی عادی باشه. 
خوندن این کتاب با دونستن اینکه سیلویا چند هفته بعد از اینکه کتاب چاپ شد به زندگی‌ش پایان داد، یه حس کاملا متفاوتی داره. و سیلویا ما فهمیدیم. ما همه‌چیز رو فهمیدیم...
        

          چندین ماه بود که دنبال فرصتی بودم که این کتاب رو بخونم و بالاخره خوندمش! چیزی که بیش از همه توی کتاب تحت‌ تأثیرم قرار داد، تنهایی مطلق شخصیت اصلی بود. انگار در یک دنیای آخرالزمانی، تنها کسی بود که دنبال «معنا» می‌گشت، حتی اگر هیچ تضمینی برای پیدا کردنش نبود.
فضای کتاب فوق‌العاده مینیمال و تاریکه. خیلی چیزها گفته نمی‌شه؛ نه اینکه نویسنده فراموش کرده باشه، بلکه خواننده باید به دنبالش باشه. همین ابهام مداوم باعث می‌شه که خواننده یه سره کتاب رو بخونه.