یادداشت‌های Mobina (3)

          به نسبت کتاب های دیگه این نویسنده مثل « غرور و تعصب » از کشش داستانی و احساسی خیلی کمتری برخوردار بود و شخصیت ها جذابیت کمتری داشتند.
اما هنوز هم توانایی اینو داشت که خواننده رو به فضای خودش ببره و بیشتر جذابیت نوشته های جین آستین هم همینه. گوش دادنشو دوست داشتم اما اگه دنبال یک کتاب جالب و هیجان انگیز هستید یا حوصله ی کافی برای اینجور آثار کلاسیک و ندارید به هیچ وجه پیشنهادش نمیکنم .  
به نظرم برای لذت بردن از اینجور آثار باید با توقع کمی سراغشون برید .
بیشتر برای کسایی که قصدشون وقت گذرونیه مناسبه و یک بار خوندش می‌تونه تجربه خوب و آرومی باشه.
        

          در کل از خوندن بیگانه لذت بردم و تا آخر همراهش موندم، هرچند شخصیت اصلی یعنی مورسو برام غیرقابل‌درک بود.
اینکه نخوای بر طبق انتظارات جامعه و مردم رفتار کنی قابل درک و تا حدی درسته ، می‌تونم بگم به آزادی رفتاری مورسو احترام می‌ذارم، اما جایی مثل لحظه‌ی قتل، دیگه نمی‌تونستم باهاش همراه باشم.
به نظرم آزادی باید در چارچوبی باشه که آزادی و حق زندگی دیگران رو هم به رسمیت بشناسه.

مورسو درباره‌ی رهایی از بندهای جامعه حرف می‌زد، اما این قضیه با مسئولیت فرق داره.
اگه قرار باشه همه بی‌خیال باشند، چیزی برای لذت بردن هم باقی نمی‌مونه.

فکر می‌کردم با یه داستان نهیلیستی طرفم؛ چون رفتار مورسو انگار نشونه‌ی بی‌معنایی مطلق بود. اما بعد فهمیدم این‌جا با ابسوردیسم طرفیم؛ همون جایی که زندگی معنا نداره، ولی ما همچنان ادامه می‌دیم، نه با انکار، بلکه با آگاهی.

توی این اثر، نوعی لجاجتِ بی‌منطق درباره‌ی عقاید حس می‌کردم.
به‌نظرم «پوچی» یه چیز مطلق نیست؛ ما خودمون اون رو به‌وجود می‌آریم، درست مثل معنا که باید خودمون بسازیمش.


        

          راستش غرور و تعصب آن‌طور که باید جذبم نکرد. این اولین اثر کلاسیکی بود که خواندم و چون انتظار بالایی از آن داشتم، شاید کمی ناامید شدم. اگر سراغ نسخه‌ی صوتی‌اش نمی‌رفتم، شاید حتی تمامش نمی‌کردم. حس کردم بیشتر شبیه داستانی‌ست برای پر کردن لحظه‌های روزمره — نه چیزی که مرا عمیقاً درگیر کند.

با این‌حال، بعد از تمام شدنش، جای خالی‌اش را در روزمرگی‌هایم حس ‌کردم. نویسنده قلمی دلنشین دارد؛ از آن مدل‌هایی که حتی اگر کتابش کاملاً باب میل‌تان نباشد، باز هم شما را ترغیب می‌کند آثار دیگرش را هم بخوانید.

داستان هم، در دوره‌ی خودش قطعاً برجسته بوده.
چیزی که برایم جالب بود، شخصیت‌هایی بودند که آشنا و واقعی‌اند؛ تیپ‌هایی که هنوز هم در جامعه حضور دارند:
پُرگویی‌های کشیش کالینز، غرور آقای دارسی، و پیش‌داوری‌های الیزابت...
همه‌شان ترکیبی از ضعف و غرور و احساس‌اند، بی‌آنکه اغراق‌شده یا غیرقابل‌باور باشند.