یادداشت‌های علیرضا (5)

          آه ! اگر چمران عزیز جهاد کرده و عمر پر برکتش را مایه آسایش مظلومان قرار داده پس چرا ما همچون سگان ولگرد، هر دم به گوشه ای لذات ناپایدار  دنیا سر میزنیم و روی به سوی آن زنده ی ابدی نمی آوریم؟
        

          داستان  توان  اینهمه کشدار شدن را نداشت یعنی ظرفیتش اینهمه توصیف نبود. کاش این داستان  زیبا را با اینهمه توصیف بی گاه خراب نمیکرد و اینکه بی طرف بودن نويسنده همیشه مرا اذیت می‌کند.بالاخره باید نوشته طوری باشد که خواننده بفهمد که نويسنده   بر خلاف یا همسو با داستان فکر  میکرده‌.
        

          آنگونه که بعد از خواندن این کتاب تصمیم گرفتم  افغانستان را اینبار از نزدیک نظاره کنم. چقدر روایت بلد است امیر خانی.حسش را تا ته ته بیان می‌کند جوری که هیچ حرف اضافه ای باقی نمی ماند.زندگی ارزش این را ندارد که یکسری ترس ها را تجربه نکنی.
        

          راستش را بخواهید آنچیزی که مرا به خواندن این کتاب ترغیب کرد،اسم کتاب بود و چه کسی است که نداد من  عاشقانه  اسم یحیی را می پرستم.
کتاب روان بود و قلم خوبی داشت .اگه چه از لحاظ  استفاده عناصر داستانی یعنی تعلیق و گره و...  نمی‌توان آنرا درجه ۱ خواند. اما نوع بیان و نکات و نصایح ریزی که در خود جای داده بود ،من را راضی نگه داشت.آنگونه میتوانم بگویم انگار خودم آنجا بودم و نظاره گر تمام اتفاقات بودم .
داستان یک روحانی سید که برای اولین بار به تبلیغ رفته.نکته مهم آنکه در تمام مدت تبلیغ سعی کرده که نظر خدا را بر نظر خودش اولویت بدهد و  خداوند نیز به واسطه این اخلاص حرف او را در میان مردم مقبول می‌کند.