یادداشت‌های امیرحسین ویلانی (4)

          بعد از خواندن محاکمه و قصر به سراغ آمریکا اومدم و باید بگم که واقعا فضای روشن‌تری داره نسبت به دو اثر دیگه ولی خب هنوز داریم در مورد کافکا صحبت می‌کنیم پس اوضاع خیلی گل و بلبل هم نیست 😅
وجه اشتراک سه اثر به صورت مشخصی چه در ساختار و چه مفاهیم کاملا مشخصه و موقع خوندنش تکه‌ها و اتفاقات دو کتاب دیگه برام یادآوری می‌شد.
چیزی که واقعا ناراحتم می‌کنه اینه که این سه تا اثر ناقص هستن و هیچ وقت کامل نشدن...
        

          یه جمله‌ای از نوشته‌های یپه کی‌یر‌کگور که در انتهای کتاب آورده شده بود به نظرم بهترین توصیف از افکار کامو بود.
باید سیزیف را خوشبخت بپنداریم چون او به جای گردن نهادن به پوچی، علیه آن قیام می‌کند.
        

          به نظرم این کتاب برای کسایی که هیچ اطلاعاتی در مورد شطرنج ندارن مناسبه، مثل یه استاد شوخ و مهربون می‌شینه کنارت و برات خاطره هم تعریف می‌کنه تا کلاس خیلی خشک نباشه
ولی برای کسایی که آشنا هستن و کمی تئوری می‌دونن و اوپنینگ‌های مختلف رو می‌شناسن ممکنه چیز خاصی نداشته باشه
در ضمن کتاب قدیمیه و سال ۱۹۹۶ نوشته شده و خب بعضی از مطالبش لزوما مناسب الان نیست، برای مثال بخش شطرنج آنلاین و دیتابیس‌هاش امروزه کاملا متفاوته
اسمی از بازیکن‌های بزرگ جدید‌تر نیاورده
و این که خبری از استاک‌فیش و تئوری انجین نیست که خب شطرنج مدرن رو کاملا تغییر دادن
        

          نکته‌ی جالبی که در این داستان‌ها چشمم را گرفت این بود که جنایت و شر خاسته از انسان‌ها لزوما به صورت شر پدیدار نمی‌شود و حتی اعمالی خیرخواهانه به نظر می‌رسند و پشت پرده‌هایی که نمی‌بینیم پنهان می‌شوند و چقدر از اتفاقات در زندگی ما به همین شکل است. ما همیشه عادت داریم که در انتهای داستان فرد جنایتکار دستش رو شود ولی در دنیای واقعی چطور؟ آیا این اتفاق می‌افتد؟ چقدر باید به بقیه اعتماد کنیم؟