یادداشت‌های مین‌ا (2)

          این کتاب اولین کتابی بود که من از داستایوفسکی خوندم. 
به نظر خودم شروع خوبی بود چون حجم کم و‌ داستان ساده ای داشت. شکل روایت داستان در عین سادگی عمیق و با احساس بود. با اینکه ذهن راوی داستان پراکنده و‌ مشوشه ولی به ما تصویری کامل از اتفاقی که افتاده نشون میده. 
اولش شخصیت مرد خیلی اعصابمو خورد می‌کرد ولی به مرور بهتر تونستم فضای ذهنیش رو درک و حتی باهاش همدردی کنم. 
از فصل دوم تا پایان کتاب رو با صدای تایماز رضوانی گوش دادم و از شنیدنش بیشتر از خوندنش لذت بردم.
اگر به ادبیات روسیه علاقه داشته باشید از این کتاب خوشتون میاد و اگر تاحالا کتابی ازشون نخوندید، نازنین می‌تونه شروع خوبی باشه.
        

          برای منی که تاحالا هیچ‌کدوم از کتابای بکمنو کامل نخوندم ارتباط گرفتن با این کتاب کار سختی بود. اولش همه چیز برام شلوغ و بهم ریخته بود و کلافم می‌کرد ولی هرچقدر رفتم جلوتر بهتر تونستم با داستان و شخصیت ها ارتباط برقرار کنم. روایت شیرین و بامزه ای داشت. یه جاهایی خندیدم، یه جاهایی تو فکر فرو رفتم، یه جاهای غمگین شدم و باید اعتراف کنم این صحبت که بکمن با داستاناش تمام احساسات آدم رو به کار می‌گیره حقیقت داره. 
اما داستان برای من زیادی شلوغ و شلخته و پر از اضافه گویی بود. ترجیح می‌دادم که حداقل صد صفحه کمتر باشه و به نظرم زیادی کش دار بود. پایان بندیش کلیشه ای بود و به نظرم نویسنده ها بعضی وقتا باید بیخیال توضیح تمام جزئیات بشن و اجازه بدن که ادامه ی ماجرارو خودمون تصور کنیم. به شخصه از این میزان اطلاعات گرفتن درباره آینده شخصیتای داستان خوشم نمیاد.
در کل کتاب دوستداشتنی بود. نگاهش به عشق در سنین مختلف با توجه جزییاتی که معمولا دیده نمیشن، و دیالوگ های زیباش، جذاب ترین بخش داستان برای من بود. 
خوشحالم که نصفه رهاش نکردم و به نظرم ارزش یک بار خوندن رو داشت.