یادداشت‌های Amir mousawi (8)

          خرده روایت های شیرین و خواندنی از زائران پاکستانی که کمتر شنیده شدند.
        

          اهمیت کتاب آن جایی مشخص می شود که بدانیم محمدباقر سخایی نخستین کاردار جمهوری اسلامی ایران در دبی و سپس نخستین سفیر ایران پس از انقلاب در قطر هستند.
مطالعه شرایط این دو کشور (امارات و قطر) در ابتدای انقلاب از نکات جالب این کتاب است که می توان از آن برای بررسی میزان پیشرفت آنها در این مدت استفاده کرد.
        

          کتاب متن روانی دارد، از همان ابتدای مطالعه متوجه این موضوع خواهید شد ...
حجم کمی دارد که  نهایتا یک یا دو روز می شود کل آن را مطالعه کرد.
متن روان و طنزپردازی های عامیانه از نکات مثبت کتاب است.
        

          موضوع کتاب داغ داغ و ناب است، هر چند به نظرم در آخر ذهنِ جستجوگر خواننده که دنبال پاسخ است را آرام که نمی کند بلکه سردرگم تر نیز می کند، شاید به خاطر آن است که خود فرماندهان دو طرف نیز نمی دانند از جنگ چه می خواهند.
این کتاب همچنین می تواند برای دوستداران سفرنامه های منصور ضابطیان نیز جالب و خواندنی باشد
        

          کتاب توسط یک نوجوان نوشته شده، بنابراین پختگی و شیوایی لازم رو نداره. بخش عمده کتاب پر از تکرار مکرررات هستش که خواننده رو از مطالعه ادامه کتاب منصرف می کنه ... کتاب اطلاعات مفیدی به شما ارائه نمی کنه و شاید بشه حجم ۱۰۰ صفحه ای این کتاب رو در ۱۰ صفحه خلاصه کرد ...
        

          اگر مثل من بد خوراک باشید و میانه ای با دنیای غذا نداشته باشید بخش هایی از کتاب براتون خسته کننده و تکراری میشه اما متن کتاب همان متن شیوا و گیرای سفرنامه های ضابطیان هستش که باعث میشه هنگام مطالعه کتاب گذر زمان رو احساس نکنید
        

          کتاب امار و اطلاعات جالبی از شرایط حجاب از قبل انقلاب تا دهه ۹۰ را ارائه می کند
        

          برای من همیشه خواندن خاطرات گردشگران خارجی سفر کرده به ایران، جذاب و شیرین بوده
نسبت به این کتاب هم همین حس رو داشتم اما مواردی مثل ترجمه نامناسب فارسی و عدم گیرایی بخش های مختلف کتاب باعث شد لذت مطالعه این سفرنامه برای من کمتر بشه