یادداشت‌های Fatemeh Badimizban (2)

          دیوانه وار شاهکار بود...
مطمئنم قراره هزار بار دیگه هم این کتاب رو بخونم.نمیدونم چطور باید توضیحش بدم.هر چقدر بخوای توضیحش بدی انگار کتاب پیچیده تر میشه.
هر چقدر مینویسم و پاک میکنم باز هم نمیتونم توضیحی بدم.احساس میکنم هر دفعه پیچیده ترش میکنم.پس متاسفم که نمیتونم این حجم از احساساتی که کتاب درونم ایجاد کرد رو بروز بدم.
و در نهایت باید بگم کتابی بود که اشکم رو در آورد نه برای اینکه کتاب غمگینی باشه بلکه برای اینکه قلم جناب هدایت به قدری عمیق و زیبا بود که لذت خوندن و زیبایی جهان ادبیات رو برام دو چندان می‌کرد و باعث اشک شوق می شد.
        

          داستان از زبان شخص سوم بود و خب انقدر قشنگ داستایوفسکی داستان رو روایت میکرد که احساس میکردم یکی دیگه کنارم نشسته و داره کتاب رو برام میخونه نه خودم دقیقا مثل وقت هایی مامان باباها داستان برات تعریف میکنن