یادداشت‌های مهدیه سالارپور (3)

          مشخص نیست پل استر ژانر گریزه یا می‌خواد به ژانر‌های بیشتری بپردازه. نوع نگاه و روایتش جدیده ولی تعابیر جدیدش رو تکرار می‌کنه. در کل جالب و دوست داشتنیه با پایان هایی که هدفشون به هم ریختن روح و روانه.
        

          سادگی داستان‌های پوشکین آنچنان رندانه با زندگی روزمره و انسان‌های معمولی درآمیخته شده که آن را به یک ویژگی خاص تبدیل کرده. ویژگی ای که در آثار گوگول هم می‌توان دید. این سادگی در تقابل با ابتذال قرار دارد و محصول آن لطافت و شیوایی داستان است.
        

          مردی ایرانی که در آپارتمانی قدیمی و فقیرانه در فرانسه زندگی می‌کند، فضا و شخصیت تکراریِ رضا قاسمی. نوع نگاه ها جدیدند. قاسمی تازه حرف می‌زند و بدون ترس. آزادانه و بدون سانسور. می‌شود پرش های او از دنیایی و خیالی به دنیا و خیالی دیگر را دوست داشت.