یادداشت‌های احمدرضا بیابانی (2)

          لاشه لطیف داستان جامعه ای را روایت میکند که زمانی کشتن ادم ها حکمی جز مرگ نداشت را تبدیل به جامعه ای کرده که انسان ها را همانند گوسفند پرورش ، سلاخی و  از پوستشان کیف و کفش و لباس میسازند و میپوشند .
جامعه ای که حتی دیگر مرده های تازه دفن شده هم در امان نیستند و ممکن است کارشان به نکیر و منکر شب اول قبر هم نرسد و به جای فشار قبر فشار شقه شقه شدن جسم بی رو حشان را حس کنند.
و به ما  مردمی را نشان میدهد که روزی ازمایشات وحشتناک و غیر انسانی یوزف منگله را محکوم می کردند اما پس از این گذار لعنتی به افراد همچون او جایزه و تقدیر به عمل میارن !!!!

        

          انسان خود را از چیزی که بیشتر دوست دارد جدا میسازد......

من اصلا قصد مطالعه بوف کور را نداشتم اما تماشا فیلم هامون داریوش مهرجویی مرا تشویق به مطالعه این کتاب کرد ، اما چگونه ?
داریوش مهرجویی گفته بود که در نوشتن فیلمنامه هامون از کتاب بوف کور هدایت الهام گرفته بوده . 
هم فیلم هامون و هم کتاب بوف کور در سبک سورئال و فراواقعی هستند که ادم را در حین تماشا و مطالعه وارد دنیای بی حد  خودشون می کنند و بیننده و خواننده در یک تعلیق و یک نفس تنگی و خفگی قرار میدهند که حتی بعد از به پایان بردنشان و پرداختن به تامل در بارهشان شما همچنان این حس را دارین