یادداشت‌های ندا رضائی (3)

          از اونجایی که خیلی ازش تعریف شده بود خریدمش و تصمیم گرفتم بخونمش اما زد تو ذوقم. وایبش که شبیه آلیس در سرزمین عجایب بود رو خیلی دوست داشتم و کلا فضا پردازی اش مورد قبول بنده واقع شد. حتی روند رمان رو هم دوست داشتم همه چیز اوکی بود تا اینکه رسید به آخرش ... 
حقیقتا فکر می کردم قراره اتفاق خفنی بیفته. انتظار یه پایان شاهکار رو داشتم حتی شنیده بودم پایانش غمگینه و انتظار داشتم یه تراژدی شاهکار بخونم اما نشد که نشد دیگه چی بگم؟ 
انگار نویسنده فقط می خواست آخرش رو جمع کنه بره. انگار عجله داشت برای اتمام کتاب و نتونسته بود درست روی پایانش تمرکز کنه. 
حداقل اگه شخصیت کاترین آخر رمان متحول می شد و انتقام جو می شد و به اندازه ی کافی سنگدل می شد اینقدر حرص نمی خوردم! 
        

          دلم برای اون همه شخصیتی که مردن می سوزه 🫠🤌🔪 آخه چرا؟ 
        

          وای این کتاب فوق العاده بود. 
حقیقتا فکر نمی کردم یه روز برم سراغ خوندن کتاب های فانتزی ایرانی. اتفاقی این کتاب رو پیدا کردم و اتفاقی هم خریدمش ( چون به اسم نویسنده دقت نکرده بودم فکر می کردم خارجیه. بعدا که دقت کردم متوجه شدم ایرانیه) کلا خوندنش برام خیلی لذت بخش بود هر چند اوایل کتاب -۲۰ صفحه ی اول- رو به زور خوندم. 
ذهن آدم رو خیلی درگیر می کنه. جلد دومش هم همینطوره. کلی سوال توی ذهنت به وجود میاد و سعی می کنی بفهمی آخر سر باید به کی اعتماد کرد. فضاسازی رمان عالی بود و صحنه ها مثل یه فیلم از جلوی چشمم رد می شدن.
از اون موقع است که احساس می کنم باید رمان های ایرانی بیشتری بخونم.