یادداشت‌های سعیده وکیلی (8)

          با اینکه این کتاب زیاد در زمینه تربیت فرزند کتاب جدیدی نیست ولی همچنان نکاتش کاربردیه.
تصمیم جدی گرفتم جلد ۲ رو هم بخونم.
        

          اینقدر خوندن این مدل کتابا در نظرم گیلتی پلژر هستن، که دودل بودم نظر بذارم. راستش اینا رمان های نوجوان پسندی بودن که در زمان خودشون جالب بودن. بامداد خمار که تمام شد سریع این کتابم شروع کردم. نمیگم بامداد خمار خودش شاهکار باشه ولی این کتاب در حد نصف اونم نبود. از بس تقد و نظر های متفاوت در موردش دیدم تصمیم گرفتم بخونمش. از خوندنش پشیمون نیستم اما خب وقت زیادی پای یک گیلتی پلژر صرف شد. دقیقا مث همون حس وقتی که پای یک سریال آبکی صرف میکنی.
        

          حس تکراری بودن این مدل داستان اذیتم می‌کرد. ولی جالب بود وقتی میخوندی احساس درد جسمی رو حس میکردی تو تک‌تک بچه‌ها. عکس روی جلد ذهن آدمو منحرف میکنه. یه جاهایی از کتاب به شدت گیج کننده است و نمیفهمی چی به چی بود. در نهایت من خلاصه داستان و نظر دیگرانو خوندم تا فهمیدم درست متوجه شدم یا نه.
        

          در یک کلام خلاصه کنم، کتاب زرده. داستان یک خیانت تطهیر شده است که در کنارش شاخ و برگ هایی از داستان غیر واقعی شمس و مولاناست و چون جذابه دوست داریم باور کنیم. من انتظار بیشتری داشتم از این کتاب و چهل قاعده شمس. میشد داستان خیلی قشنگ تری خلق کرد
        

          تیپ این کتاب مثل داستان کتاب به امید دل بستم، یا پنج قدم دورتر و امثال اوناست. حال و هوای داستان همینه. پایان بندی غمگینه ولی پایان بندی نسبتا خوبی داشت.
        

          من واقعا دوست نداشتم این کتب تموم بشه... 
راستش من اصولا کتاب های داستانی که نویسنده اول شخص باشه و داستان از زبان یکی از شخصیت ها نقل بشه رو بیشتر می‌پسندیدم. اما این کتاب نظرمو عوض کرد.
حیف که ا نقدر که حقشه بهش پرداخته نشده، پرفروش یا معروف نیست. خیلی باهاش کیف کردم و پایان متفاوتش هم قشنگ بود.
        

          کتاب آدمو به فکر فرو می بره. و این اتفاق تو دنیای ما آدم ها بارها و بارها تکرار شده و میشه.
        

          کتاب غمگینه، ولی قشنگه.