یادداشت‌های محمد مهدی اکبرزاده (8)

          چه عرض کنم...
 توصیه نمیکنم به کسی 
        

          توجه به عنصر مبارزهٔ حاد سیاسی در خط ممتد زندگی ائمه اطهار(ع) در طول ۲۵۰ سال؛ از اوایل هجرت پیامبر اکرم(ص) تا سال ۲۶۰ ه.ق و آغاز غیبت صغری. کتاب «انسان ۲۵۰ ساله» به دنبال اثبات این خط سیر واحد و تطبیق و تبیین وقایع زندگی هر امام، در چارچوب این دیدگاه کل‌نگر است.

در این نگاه، باید انسانی را فرض کنید که ۲۵۰ سال عمر کرده و در سال ۱۱ ه.ق قدم در راهی گذاشته و تا سال ۲۶۰ ه.ق آن را با تاکتیک‌های متنوع (از قیام و جهاد تا صلح و تقیه) ادامه داده است. حرکتی پیوسته به سوی یک هدف غایی سیاسی: «تشکیل حکومت علوی» و احیای اسلام ناب.

به همین دلیل، معتقدم می‌توان به این کتاب به عنوان «الگوی مبارزاتیِ الهام‌بخش برای رهبران انقلاب اسلامی ایران» نگاه کرد؛ الگویی که بر اساس یک روش‌شناسی تطبیقی عمیق، همراه با ترسیم هدف نهایی، ارائه شده و ریشه‌های فکری و تاریخی نظام جمهوری اسلامی را نمایان می‌سازد

پ ن: برگرفته از متن کتاب 
        

          این حس من از اولین تجربه تعامل با مدرسه زندگی آلن دوباتن هست و خب طبیعتا همین باعث میشه پذیرای انتقادات وارده به این حس باشم. 

من با اصل ایدهٔ عمومی‌سازی دانش، به ویژه دانش فلسفه که هنر خوب زیستن در آن نهفته کاملاً موافقم. این یک مشکل بزرگه که نظریه‌پردازان و متفکرین در یک سو کار خودشون رو می‌کنند و مردم و دولت ها هم در یک سوی دیگر کار خودشون، و بین این دو، عموماً ارتباط نزدیکی وجود ندارد.

و همین میشه که ما همیشه درحال  تکرار تجربه‌های پیشینیانیم. اما این نهضت عمومی‌سازی، ظرافت‌های خاص خودش رو داره: اینکه چه چیزی را، کجا، چگونه و با چه کیفیتی بیان کنیم. اگر هر یک از این موارد به درستی و بدون در نظر گرفتن همه این ملاحظات انجام نشه، به نوعی خیانت تبدیل می‌شه. 
و در این صورته که مخاطب عادی که تا دیروز زندگی معمولی خودش رو می‌کرده، ممکنه همون زندگی معمولی‌اش هم دچار اشتباه و خطا شه.

این حسیه که احتمالاً بعد از خواندن این کتاب به آدم دست می‌ده.

 البته نباید از اطلاعات عمومی خوبی که با جذابیت دربارهٔ زندگی متفکران بیان شده غافل شد. 
        

          باید اعتراف کنم این اثر، یکی از متفاوت‌ترین و تأمل‌برانگیزترین سفرنامه هایی بود که در طول سال‌های اخیر خوانده‌ام. امیرخانی در این کتاب، با نثری روان، پخته و گاهی هیجانی خواننده را نه‌تنها به کوچه‌پس‌کوچه‌های کابل و شهرهای افغانستان می‌برد، بلکه او را به ژرفای اندیشه‌های سیاسی، اقتصادی و دینیِ خود دعوت می‌کند.  
یکی از زیباترین بخش‌های کتاب، توصیف سبک زندگی مردمان شریف افغانستان و معرفی بناهای تاریخی این سرزمین است. امیرخانی با دقت و احترام فراوان از مردم افغانستان می‌گوید. او از بازارهای پررنگ‌و‌نقش کابل، از مساجد و مدارس علمیۀ قدیم، و از مهمان‌نوازی بی‌نظیر افغان‌ها می‌نویسد و خواننده را به تماشای فرهنگی می‌برد که ریشه در تمدن مشترک ما و افغان ها دارد. 
اما همونطور که از رضا امیرخانی عزیز انتظار میره این کتاب فقط سفرنامه نیست، جانستان کابلستان در فضای انتخابات 88 ایران و ایضا افغانستان نوشته شده و پر از تحلیل‌های تیزبینانه دربارۀ مدل‌ها و ظرفیت های اقتصادی، حکمرانی و کنشگری‌های دینی است. امیرخانی با نگاهی منتقدانه، هم به عملکرد نظام‌های سیاسی نگاه می‌کند و هم به نقش مردم و نخبگان در ساختن جامعه‌ای بر پایۀ عدالت و معنویت. او همچنین از انقلاب اسلامی و آرمان‌های آن دفاع می‌کند، اما این دفاع، سطحی و شعارزده نیست؛ بلکه با پرسش‌های جدی همراه است.  

در آخر هم باید اضافه کنم؛ خوندن این اثر در شرایطی که با بی تدبیری و بی مهری داریم با این همسایگان شریف و دلسوزمون بدون در نظر گرفتن پیوند های تاریخی و فرهنگی مشترک رفتار میکنیم بیشتر از همیشه ضروری به نظر میرسه 
        

          اگه میخوایید این کتاب رو بخونید حتما توجه داشته باشید که به لحاظ تفاوت های کلیدیِ فرهنگی موجود بین شما به عنوان خواننده ای با فرهنگ  آسیایی و یک نویسنده  غربی،  احتمالا نتونید راحت باهاش ارتباط بگیرید خصوصا که ردپای سانسور در طول روایت همیشه همدم شماست 
 ولی خب به جهت چالش های فرا فرهنگی که برای همه نوجوان ها تو همه جای دنیا هست؛ مثل احساس نادیده گرفته شدن، میل به تجربه های جدید، سرخوردگی های الکی پلکی و... میشه از این کتاب تأثیر گرفت.
نکته ایی هم که برای من الهام بخش بود؛ موضوع  پناه بردن چارلی به ادبیات  برای رهایی از تاریکی  های زندگیشه 

در مورد وجه نامگذاری کتاب هم ابهاماتی دارم! 
        

          #تولد _در_توکیو خاطرات ساده و صمیمی یک دختر ژاپنی که مسلمان و شیعه می‌شود. 
روایتی بی‌حاشیه و مستند از تجربه‌ی مهاجرت، تغییر عقیده و زندگی در فرهنگی جدید . ارزش اصلی این اثر  تو صداقت و سادگی روایتش هست چرا که نوشتن چنین خاطراتی هرچند کوتاه و بی‌آلایش میتونه برای دیگرانی که این مسیر رو انتخاب می‌کنند هم الهام‌بخش باشه و هم راهنما.  

به نظرم اگر همه‌ی کسانی که چنین تجربه‌ای را پشت سر می‌گذارند، دست به قلم ببرند و روایت خود را بدون پیچیدگی بنویسند، گنجینه‌ای ارزشمند از تجربه‌های انسانی تشکیل میشه .
تولد در توکیو  یکی از همین نمونه‌های خواندنی  است.  
        

          میشه گفت الان ژان پل سارتر رو درک می‌کنم که چرا نتونست رفاقتش رو با آلبر کامو ادامه بده 
حتما اگه خواستم باز یک رمان ابزورد بخونم سراغ کامو نمیرم
قبلا یک بار نمایشنامه بی حیوان توقعم رو از ابزوردیسم بالا برده  بود 
        

          بخش اول جز از کل رو تموم کردم. 
باید بگم مواجهه‌ای بسیار چالش‌برانگیز و سنگینی بود!
روایت کتاب پر از گفتارهای تلخ از ذهنیت آشفته راویه
فضایی آکنده از بدبینی عمیق، طنز سیاه گزنده و نگاهی تلخ به روابط انسانی.
 نثر تولتز بی‌تردید قوی و تصویرسازانه‌ست، ولی همراهی با این ذهنیت پریشان و گاه پارانوئید، حسابی انرژی‌بره.
امیدوارم این فضای  تاریک و پوچ‌انگارانه بخش اول، در ادامه‌ی داستان ابعاد دیگه ای هم پیدا کنه یا لااقل بتونم عمقش رو درک کنم 
البته با وجود تمام اینا نثر درخشان نویسنده و بازخورد هایی که از کتاب خوندم انگیزه‌ی ادامه دادن رو بهم میده.