یادداشت‌های سیده حدیث فاطمی زاده (2)

          این کتاب برای من فوق العاده آموزنده بود،فهمیدم که هیچ وقت نباید به معرفی های پیج های اینستاگرامی اعتماد کنم و کتاب بخرم.
وقتی تا ته خوندم و کتابو بستم حسم اینجوری بود:حیف وقت،حیف پول،حیف انرژی ای که هدر رفت.

پ.ن:همکلاسی ای داشتم که میگفت این رمان به شدت غمگینه و آخرش حتما کلی گریه خواهم کرد.درست  گفته بود.در پایانش برای خودم که گول خوردم و کتاب رو خریدم دلم می‌خواست زار بزنم.😭



        

          برای منی که عاشق و شیدای جنوبم، بی نظیر بود.کتابش بوی شرجی میده،بوی دریا،بوی ماهی شکم پر و خرما. 
تو یه قصه چون راوی عوض میشد نمیفهمیدم چی داره میشه،برمی‌گشتم از اول می‌خوندم،اما چیزی از ارزش هاش کم نمی‌کنه.
 ۸ تا داستان کاملا متفاوت که هر کدومو میخوندم تموم می‌شد میگفتم این از بقیه بهتر بود و میرفتم صفحه بعد و "این از بقیه بهتر بود" بعدی.البته برای من جوری نبود که تو یه نشست بشینم همشو بخونم،اتفاقا آروم آروم می‌خوندم.انتظار هیجان نداشته باشید،این کتاب آرامشش بیشتره.
همه گفتن منم بگم،موقع خوندنش(به خصوص داستان کافه حاج رئیس)،قارئه الفنجان عبدالحلیم حافظ رو گوش بدید.[بزنید نسخه کوتاه،تو اصلیش نیم ساعت فقط آهنگه خودش نمیخونه]
پ.ن:کاش نویسنده کتاب بودم و میتونستم این کتابو تقدیم کنم به خانم خانزاده،دبیر ادبیاتم که سر کلاس برای ما جماعت بی ذوق و نیمه هوشیار(چون زنگ اول بود و خواب بودیم)، با صدای قشنگش قارئه الفنجان می‌خوند.💘