یادداشت‌های Anahita malmir (4)

          بعد مدت‌ها کتابی تونست اونقدری جذبم کنه که بتونم مداوم بخونمش و از خوندنش لذت ببرم. 
به مراتب این کتاب به نسبت کتابای قبلی نویسنده مثل لیست مهمانان بشدت پخته تر نوشته شده بود. شباهت‌هایی با کتاب لیست مهمانان داشت اما سرنخ‌هایی بیرون از آن ساختمان مجلل بود که شخصیت ها‌ و روند داستان و محدود به آن ساختمون نمیکرد و در محیط‌هایی بهتر شخصیت‌ها در داستان چرخ میخوردن و به نتیجه و‌سرنخی جدید میرسیدن. این وسیع بودن و‌پیوستگی لوکیشن‌ها و‌ ربطت شون به داستان قشنگ بود. 
باگی در ترجمه: اصطلاحاتی در کتاب بود که بدرستی ترجمه نشده بود و‌ این نقص در ترجمه باعث عدم درک خواننده از جمله می‌شد که همین موضوع نشان دهنده نقص در ترجمه توسط مترجم است. 
اما مترجم کار خوب دیگه‌ای هم انجام داده و اون توجه به آوردن جملات فرانسوی و معنی درست اونها در پاورقی ئه 
درسته داستان ضرباهنگی کندی داره اما داستان بقدری عمیق و لایه لایه است که این ضرباهنگ براش مناسب ترینه. نه تنها داستان بلکه شخصیت‌ها هم چند لایه‌اند و‌نمیشه در موردشون سریع قضاوت کرد. 
هم داستان و هم شخصیت‌ها عالی بودن و پایان هم بدرستی و زیبایی به نمایش در اومد….
        

          در دوره ای داستان روایت میشه که رضا خان دوره ای جدید و مدرن و در ایران داره اجرا میکنه ، داره زندگی و از حالت روستایی و دهقانی خارج میکنه و به گونه ای زندگی دهقانی و به سمت مدرنیته پیش میبره . ماشین ها جای اسب هارو گرفتند و سبک زندگی مردم در حال تغییره . اما مردم نمیتونند این تغییر و‌درک کنند و رضا خان با تموم تلاش هایش مبرا از اشتباه نیست و اون اشتباه بزرگ در استبداد به خرج دادن و اعمال زور برای تغییر هست . وقتی مردم درگیر این تغییرات غیر قابل درک شدن  و‌به گونه ای گیج شدن ، موضوعی سرباز میکنه به  اسم “جنگ جهانی“ 
ایران در طی این جنگ توسط اشغالگران و بریتانیا و شوروی اشغال میشه و اینجاست که استارت داستان زده میشه. با یک زوج و‌به گونه ای یه خانواده اشنا میشیم ،متشکل از یوسف و زری ، خواهر یوسف ، خسرو و‌ دوقلوها (مینا و‌مرجان ) این خانواده میبینند که چطور کشور دست بیگانگان افتاده . 
یوسف مبارزه میکنه و‌ زری مشاهده. زری در واقع تموم سیاست های بیرون و‌ تماشا میکنه و در عین حال نقش اصلی در متحد کردن  و‌سرپناه بودن اعضای خانواده داره. 
باید به این نکته توجه داشت که این رمان اولین رمانی بوده که نشون میداده از چه دوره ای زنان با اگاهی ذهنی مواجهه شدن. بیشتر میشه گفت سیمین دانشور خاطره نگاری کرده چرا که به دلیل روابط خانوادگی  و‌سطح اجتماعی خانواده اش هم در گوشه و‌کنار بوده و‌متوجه دیدکاه مردم عامی و‌سطح متوسط جامعه بوده هم از نشست های خان ها با بریتانیایی ها و‌اشغالگران مطلع میشده و هم در دانشگاه بین مردم تحصیلکرده بوده (چرا که سیمین دانشور اولین زنی بوده که دکترای ادبیات داشته ) و به گونه ای با تموم اقشار و طبقات جامعه در اون برهه زمانی بوده و با نوشتن این رمان به گونه ای خاطرات اون دوران هم بیان کرده به همین دلیل به خاطره نگاری اشاره کردم. 
سووشون یا سیاوشوون یک آیین قدیمی بوده که در سوگ سیاوش‌ اجرا میشده ، آیین ها همیشه بیانگر اتفاقی هستند که در گذشته رخ داده ،اینکه در گذشته چه بر شخصی یا اشخاصی گذشته و بیانی از ظلم و‌ظالم و ایستادگی دربرابر ظلمه و ریشه اسم کتاب هم به همین آیین قدیمی در شیراز ربط داره.
شاید در بخشی از داستان خورده می گرفتم به سکوت های زری و دم نزدن هایش و‌ این خفه شدن و ضعف شخصیت زری در نظر گرفتم اما بعدا با خودم گفتم شاید واقعا نویسنده آگاهانه این نقش مشاهده گر بودن و‌ برای زری انتخاب کرده ، شاید میخواسته چشمان زری دوربینی زنده برای ما باشه تا با دنیای اون به اطراف و‌ اون جو حاکم بر جامعه نگاه کنیم و این ضعف شخصیت زری نیست اما با تموم این قضایا دوست داشتم زری هم مبارزه کنه و از بیان افکارش نترسه 
داستان نمیتونه باب طبع خیلیا باشه چون خط داستانی اروم و‌یکنواخته و گاهی همسو شدن با خط داستان سخته. خودم یکم طول کشید تا بتونم با فضای داستان جور شم ، از طرفی اصطلاحاتی به زبون شیرازی بود که اینم درک جملات و‌کمی برام سخت  میکرد.
        

           ارتباط برقرار کردن  با ادبیات کلاسیک  کار سختیه چرا که سرشار از توصیفات بسیار زیاد و گاهی حتی حوصله سربر برای مخاطبان عجول امروزی است .منم در اواسط کتاب همین حس کلافگی و داشتم اما کم کم سعی کردم خودم و با کتاب همسو و هم جهت کنم. ضرباهنگ داستان در اوایل خیلی خوب در اواسط کتاب بشدت کند اما در آخر باز هم مثل اوایل کتاب دلنشین شد. 
هر تکه و هرفصل کتاب بقدری مکمل دیگر فصل ها بود که حس میکردم دارم یک پازل حل میکنم ، به همان اندازه در انتها کامل و دلنشین و به همون اندازه به جا . 
شخصیت پردازی جو یکی از دلنشین ترین و زیبا ترین ها بود برای من و چقدر خوشحال شدم که در انتها به آرامشی حقیقی رسید که بشدت لایقش بود. 
سرگذشت هر کدوم از شخصیت ها به زیبایی به تصویر کشیده شده بود .
خیلی خیلی به دلم نشست بقدری که بعد از پایان کتاب با خاطری آسوده چشمام و بستم و کتاب و در قفسه دلخواهم قرار دادم. 🥹♥️😊
        

          از بین تمامی پرونده هایی که از هرکول پوارو خوندم این یکی و‌بشدت بیشتر از بقیه دوست دارم و‌به شکل عجیبی تونستم باهاش ارتباط بگیرم. جزئیات مطرح شده در این پرونده و از همه مهم تر توجه بی نظیر پوارو به ان جزئیات باعث شد انگشت به دهن بمونم و واقعا شوکه بشه که چجوری تونستی اینقدر دقت کنی ؟! 
بشدت پرونده خفنیه 
پیشنهاد میکنم قسمت اول از فصل سوم سریال هرکول پوارو رو که دقیقا این قسمتش اقتباسی از این پرونده است ببینید.