یادداشت عطیه

        این کتاب حسن مطلع سال ۱۴۰۳ من، مصادف با فرارسیدن بهار زمین، بهارِ سالِ من شد، و همزمان با بهار معنویت؛ ماهِ رمضان🩷
و مثل همه کسانی که این کتاب رو خوندن، پس از خوندنش و همچنان با یادآوری‌ش وجودم مملو از انگیزه، غرور، عزت و پر از حس حرکت و توانایی می‌شه...
درسته کتاب توصیف زیادی از شخص آقا آشتیانی نداشت، اما ارادت قلبی من به ایشون لحظه لحظه زیاد میشد و طبیعی بود که وقتی ایشون آسمونی شدن، مثل ابرِ بهار گریه کردم...
یکی از کتاب‌هایی که در هویت بخشی به ایرانی بسیار موثره
و یکی از مهم ترین درس‌هایی که از کتاب گرفتم: معنویت یکی از الزامی‌ترین چاشنی‌های تلاش‌های ماست.
شادی روح ایشون، یه تکونی به خودمون بدیم، در راستای ساختن کشورمون:)