مهمانسرای دو دنیا

زیاد پیش آمده که بعد از مطالعه چند اثر خوب -که نوعا تراژدی یا به نوعی درام هستند - جسم و روحم طالب یک داستان پر شور عاشقانه بامضامین امید بخش برای نو کردن احوالات خویشم. "مهمانسرای دو دنیا" از آن دست نمایشنامه هایی است که دیالوگ های عاشقانه آن و طرح وصالش به زردی نمی گراید و دل را نمی زند.

ایده اصلی مکان گفتگو ها حداقل برای بنده نو است و انتخاب شخصیت ها به غایت در خدمت داستان می باشد. البته می توان ایراداتی را نسبت به عمیق نبودن دیالوگ ها و یا دیگر اجزای داستان مطرح کرد اما تجربه شخصی من این است که این نمایشنامه را به عنوان یک "اثر حال خوب کن" بخوانید.

به نظر می رسه که برای جلوگیری از فاش شدن داستان همین مقدار در بیان قدر و ارزش این داستان کافی است.