یادداشت فاطمه ایلخانی

        قلم زیبای آقای دولت آبادی من رو در روزگاری که بر مِرگان گذشت همراه کرد و چه زنی!
کتاب به طرز واضحی زندگی به رنج‌آغشته خانواده ای را روایت می کند که پدر آن را ترک کرده است.
مِرگان تاب آورد، استقامت به خرج داد، ادامه داد، تمام قد تلاش کرد و  خیلی جاها کم آورد و سرگردان شد ولی ازجا پاشد.
زنی با دغدغه های مادرانه و ناچار و بیچاره؛ که هیچ جای داستان خیری از دیگران بهش نرسیده ولی او به یاری و دستگیری از دیگران ادامه داد.
داستانی کاملا واقع گرایانه از مردم واقعی و دردهای واقعی.
همدردی عمیقم با مرگانِ دردکشیده، باعث می شد او را خیلی در قبال کارهای به ظاهر ظالمانه اش بازخواست نکنم.

در مورد سلوچ، نمی‌خواهم چیزی بگویم.
شاید من به جای مِرگان هیچ وقت دلم با او صاف نخواهد شد.