یادداشت مریم علویان

        نمایش‌نامه‌ی 《مرگ فروشنده》را در روزهایی آرام خواندم اما برداشتی که از آن در ذهنم ساخته‌شد، خیلی از روزهای پرتلاطم من را آرام کرد.
هرکس با چیزهایی که خودش تعیین می‌کند تعریف می‌شود و وقتی همه‌ی آن‌ها را با تحقیرشدن از دست می‌دهد، دیگر خودی هم برایش معنی نخواهد داشت و مرده است. شغل، موقعیت اجتماعی، احترام، آبرو، پول، دوستان، خانواده، عشق و چیزهای بزرگ و کوچک دیگر، همه داشته‌های آدم‌ها روی زمین هستند و هرکس به هر اندازه که به هرکدام وابسته باشد، با همان تعریف می‌شود و وقت از دست دادن آن وابستگی، بیش‌تر و شدیدتر به حقارت می‌رسد.
این نمایش‌نامه، لایه های اجتماعی بسیار تاثیرگذاری دارد.