یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

        قزلی در این روزنوشت‌ها حوصله‌ات را سر نمی‌برد. با اینکه ظاهراً پر است از صحنه‌ها و حوادث تکراری کنار ضریح، ولی او از درون شلوغی‌ها چیزی را می‌بیند که وقتی می‌خوانی‌اش، زیر لب می‌گویی «اممم...».
بعضی‌ جاها میکروفون به‌دست می‌گیرد و روضه می‌خواند برایت. جایی دیگر تکه‌هایی می‌پراند که می‌خواهی از خنده روده‌بر شوی. ولی نویسنده افراط نمی‌کند؛ روضه‌هایش در حد یک گریز سریع است و طنزهایش کوتاه و جان‌دار. با شروع محرم یا پیش از رسیدن به محرم، لذت خواندن این اثر را دو چندان می‌کند.