یادداشت نیما

        خواندن *یک جفت جک* مثل این است که وسط یک مهمانی پر سر و صدا باشی؛ همه دارند حرف می‌زنند، شوخی می‌کنند، و تو مدام نمی‌دانی باید بخندی یا کمی به فکر فرو بروی. مایک لارنس با زبان بازیگوشانه‌اش کارت‌ها را روی میز می‌چیند، اما زیر خنده‌هایش مدام طعنه می‌زند به چیزهایی که خیلی هم خنده‌دار نیستند: عادت‌های روزمره، تناقض‌های انسانی و حتی همان جدیت‌های بی‌مزه‌ای که ما در زندگی به زور به خودمان تحمیل می‌کنیم.

برای من، جذابیت مجموعه در همین تضاد است؛ داستان‌ها در ظاهر سبک و شیرین‌اند، اما پشت این ظاهر یک نگاه دقیق و گزنده به جامعه خوابیده. لارنس به‌نوعی با ما بازی می‌کند؛ انگار می‌خواهد نشان بدهد که زندگی خودش چیزی نیست جز یک دست ورق که بیشتر از آن‌که به مهارتت بستگی داشته باشد، به شانس و البته بلاهت بازیکنان دیگر ربط دارد.

البته، گاهی این سبک شوخ‌وشنگ به‌نوعی افراطی می‌شود و ممکن است برای خواننده‌ای که دنبال انسجام و جدیت کامل است، کمی سبک‌سرانه به نظر برسد. اما مگر نه اینکه گاهی برای دیدن حقیقت باید از پشت عینک خنده نگاه کرد؟

به نظرم *یک جفت جک* مثل همان شوخی‌های به ظاهر ساده‌ای است که اگر کمی مکث کنی، می‌بینی چقدر جدی‌اند. و این همان نقطه قوت لارنس است: طنزی که هم می‌خنداند، هم نیش می‌زند، و هم تو را وادار می‌کند دوباره به زندگی‌ات نگاه کنی.